چاپ

ایران پرسمان - چرا باید استقلال و پرسپولیس را بخرند؟
١٠٢
٠
دنیای اقتصاد / متن پیش رو در دنیای اقتصاد منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
پس از ماه‌ها بحث و بررسی و در شرایطی که نهایتا دو باشگاه پرسپولیس و استقلال با سازمان لیگ فدراسیون فوتبال به توافق رسیدند که سکوی تماشاگران در دربی پیش روی پایتخت با ضریب استاندارد 90 به 10 به سود تیم میزبان تقسیم شود، یک متغیر دیگر همه شرایط را به هم زد و وضع را به شکل سابق برگرداند. معاون امنیتی و انتظامی استانداری تهران اعلام کرد وضعیت استقرار تماشاگران در این مسابقه به همان صورت سنتی 50-50 خواهد بود. این اما تنها تغییر رخ داده در برنامه از پیش اعلام‌شده نیست، چرا که قبل از این گفته شده بود دربی از ساعت 18:45 روز یکشنبه سی‌ویکم شهریور سوت خواهد خورد، اما زمان آغاز این بازی هم جلوتر افتاد و به ساعت 16 تغییر یافت. توجه داشته باشید که این یک بازی وسط هفته است و سازمان لیگ با در نظر گرفتن ساعت کاری ادارات چنین زمانی را برای مسابقه در نظر گرفته بود، اما حالا بازی باید از ساعت چهار بعدازظهر سوت بخورد که طبعا دنبال کردن این مسابقه را برای هواداران دو تیم دشوارتر می‌کند.
دربی آماتور تهران
قطعا استانداری تهران برای تصمیمی که گرفته توجیهات امنیتی دارد که کاملا محترم است. پیش از این، حتی تاریخ برگزاری دربی پیش رو هم با نظر شورای تامین تعیین شده بود. سازمان لیگ بنا داشت نبرد سرخابی‌ها را طبق روال معمول روز پنج‌شنبه یا جمعه برگزار کند، اما شورای تامین به این دلیل که در این ایام مسابقات والیبال قهرمانی آسیا در ورزشگاه آزادی برگزار می‌شود، با موضوع مخالفت کرد. هر چه هست اما حالا ما با یک بازی وسط هفته مواجه هستیم که در ساعتی نامناسب هم آغاز می‌شود. به‌علاوه همان‌طور که بارها بحث شده، 90 به 10 کردن سکوها در این مسابقه می‌توانست به جذابیت‌های بازی اضافه کند. واقعیت آن است که دربی تهران با وجود اهمیت و محبوبیت بسیار زیادش، مطلقا به شکل آماتوری در حال برگزاری است. هر دو تیم مالک مشترک دارند، یک اسپانسر را پشت سر خودشان می‌بینند، با یک تولیدی لباس قرارداد دارند، طرح پیراهن مشابهی می‌پوشند، ورزشگاه اختصاصی ندارند و در ورزشگاه مشترک هم هیچ‌گاه حق و سهم میزبانی و میهمانی رعایت نمی‌شود. هیچ‌کدام از این مسائل را شما در فوتبال حرفه‌ای و مدرن دنیا نمی‌بینید، اما دربی تهران را همین سهل‌انگاری‌ها از نفس انداخته. مدت‌هاست که قرار شده با 90 به 10 کردن سکوها، شرایط لازم برای افزودن بر جذابیت این مسابقه فراهم شود، اما این بار هم که این طرح در آستانه اجرا قرار گرفت، ملاحظات امنیتی همه چیز را لغو کرد. شاید بهتر بود فدراسیون از خیلی وقت پیش اقدام به متقاعدسازی مسوولان استانداری در این مورد خاص می‌کرد، اما هر چه بود فعلا باید به همان قاب تکراری نصف شدن سکوها در آزادی رضایت بدهیم.
واگذاری با کدام ثروت و اختیار؟
حالا بیایید یک بار دیگر به بحث شیرین واگذاری پرسپولیس و استقلال بپردازیم. شما فقط چند لحظه به این موضوع فکر کنید که در شرایط فعلی چرا باید یک خریدار یا سرمایه‌گذار پا پیش بگذارد و سهام این دو باشگاه را در اختیار بگیرد؛ دو باشگاهی که تا خرخره بدهکارند، هیچ سرمایه مادی مشخصی ندارند، ملک و املاکی به نام‌شان نیست، از اعاده حق پخش تلویزیونی عاجز هستند، خودشان نمی‌توانند برای خودشان بلیت بفروشند یا ساعت و روز بازی‌های‌شان را تعیین کنند! در این شرایط چرا باید یک نفر جلو بیاید و برای خرید این دو تیم اقدام کند؟ که چه بشود؟ وقتی حتی محکم‌ترین توافقات با تیم حریف و سازمان لیگ هم تضمینی برای اجرا ندارد، مالک خصوصی پرسپولیس و استقلال با چه رنجی مواجه خواهد شد؟ اینها غرولند نیست؛ طرح مساله است. بدانید و آگاه باشید که اگر در این سال‌ها کسی برای تملک سرخابی‌ها پیش‌قدم نشده یا اگر شده، کارنامه اقتصادی تمیزی نداشته، دلایلش همین‌هاست. شما فقط می‌خواهید دو «اسم» بفروشید؛ اسم‌هایی که البته عزیز و بزرگند، اما برای سرمایه‌گذار در جست‌وجوی سود، نان و آب نمی‌شوند.