چاپ

ایران پرسمان - سرمقاله اطلاعات/ الطاف خفیه تحریم!
٤٩
٠
اطلاعات / « الطاف خفیه تحریم! » عنوان یادداشت روزنامه اطلاعات به قلم فتح الله آملی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
مدیرعامل ایران خودرو می‌گوید با همکاری 23 سازنده داخلی توانستیم 42 قطعه مهم خودرو را که تا به حال از خارج وارد می‌کردیم داخلی‌سازی کنیم و نزدیک 5ر17 میلیون یورو در سال به این ترتیب صرفه‌جویی ارزی به وجود آمده است.
او همچنین خبرداد که برای داخلی‌سازی قطعه دیگر که در برنامه نیمه دوم امسال و سال آینده است با 32 قطعه‌ساز داخلی قرارداد بسته‌ایم که در مجموع نیاز ارزی ما را قریب 700 میلیون یورو کاهش خواهد داد.
سؤال این است که اگر چنین کاری عملی بود به چه دلیل تا به حال چنین نشد؟ علت البته روشن است. نخست اینکه دیگر از ارز دولتی خبری نیست، تا به راحتی ارز رانتی بگیرند و با قطعات وارداتی خودروی ملی تولید کنند.
نکته دیگر این است که شرکت‌های خارجی با وجود سفره چرب و نرمی که در کشور داشته‌اند به خاطر تحریم آمریکا ناز کرده و از ایران رفته‌اند و حالا ناگزیر شده‌اند تا خودشان آستین همتی بالا بزنند و کمی تا قسمتی به تولید خودروی ملی نزدیک شوند.
اخیراً گزارشی منتشر شده که با وجود تولید داخلی بسیاری از قطعات و لوازم صنعت نفت، برخی شرکت‌های نفتی و مجتمع‌های پتروشیمی هنوز ترجیح می‌‌دهند نیازهای خود را از طریق واردات تأمین کنند علت آن هم البته دسترسی آنان به ارز رانتی است. بسیاری از تولید‌کنندگان دارو و تجهیزات پزشکی نیز با این معضل روبرویند که با وجود داشتن کیفیت مناسب و با وجود داشتن ظرفیت‌خالی برای تولید به دلیل واردات محصولات مشابه آنهم با ارز ترجیهی در خطر تعطیلی یا تعدیل نیرو قرار گرفته‌اند و فریادشان هم به جایی نمی‌رسد. چون به همان راحتی که برای واردات ارز ارزان در اختیار وارد کننده قرار می‌گیرد به آنها حتی برای مواد اولیه هم ارز ترجیحی نمی‌دهند.
با این حساب باید گفت: ظاهراً تنها راه‌حل این است که در همه این موارد تحریم‌ همه‌جانبه صورت گیرد تا شاید ما اندکی به فکر ظرفیت‌ها و امکانات خودمان بیفتیم و مجبور شویم به تولید ملی نگاه مشفقانه‌تری‌داشته باشیم!
حال بیاییم از منظر دیگری به مسأله نگاه کنیم. یعنی به بخش کشاورزی که در کشور کم‌آب ایران کلی محصول در آن تولید می‌شود اما نه کشاورز حال و روز خوشی دارد و نه ارزش افزوده قابل ذکری به کف می‌آید. از جمله تولید گندم و چغندر قند و دانه‌های روغنی که هر کدام قصه‌های پرغصه‌ خود را دارند.
قرار است طی هفته آینده قیمت خرید تضمینی گندم برای سال آینده اعلام شود. امسال خرید تضمینی حداقل 2 میلیون تن کمتر از سال گذشته بود و به علت بی‌تدبیری در تعیین قیمت مناسب بخشی از آن قاچاق شد امسال مسئولان صنف می‌گویند کود دولتی و حمایت دولتی نمی‌خواهیم کود را به قیمت آزاد به ما بفروشید اما به این بهانه قیمت را پایین‌ نیاورید و اگر کمتر از 2500 تومان باشد دچار زیان می‌شویم. معلوم نیست چه پیش می‌آید اما چون گندم و شکر کالای اساسی محسوب می‌شوند و ارز یارانه‌ای و ترجیحی می‌گیرند کاملا پیداست که واردات آن توجیه بیشتری دارد. وارد کنندگان دانه‌های روغنی هم ترجیح می‌دهند همچنان به ارز ارزان دسترسی داشته باشند و در محل واردات که انحصارات خاص خودش را هم دارد به کسب و کار پررونق خویش ادامه دهند.
مثال و مصداق در این باره فراوان است که چرا تولید کننده داخلی پشتیبان کافی ندارد و تجار و بازرگانان و واردکنندگان کالاهای مصرفی آدمهای گردن کلفتی را پشت سرشان احساس می‌کنند اما یک نکته کاملاً روشن است.
میلیونها جوان مستعد و بیکار دنبال فرصتی برای اشتغال هستند. صدها پیر و جوان مبتکر و کارآفرین علاقه‌مند و دلسوز هم هستند که می‌خواهند کسب و کاری راه بیندازند و چرخ کارخانه‌ای را بگردانند و تولید ملی را رونق دهند و خلاقیت و استعداد و وطن پرستی خود را به نمایش بگذارند. در این میانه کم نیستند ثروتمندان و سرمایه‌گذارانی که دوست‌تر می‌دارند تا به جای حبس پول در نظام بانکی و دریافت سود بی‌دردسر ماهانه، تولیدی صورت دهند و به پیشرفت کشور کمک کنند و دهها و صدها جوان خسته از سرخوردگی و بیکاری را به کاری مشغول کنند و خانواده‌هایی را به زندگی و آینده امیدوار سازند و لذت انجام کار و مفید فایده بودن را مزه‌مزه کنند. هم استعداد هست و هم انگیزه و هم هزاران هزاران میلیارد تومان نقدینگی که بخش تولید برای جذب آن له له می‌زند و به شدت نیازمند آن است. در چنین شرایطی وظیفه هم ارکان حکومت و دولت است که بی‌تعارف و شعار و مماشات و اهمال سفره مفت‌خواری را برچیند و همه همت خویش را برای رونق کار و تولید به کار گیرد.