چاپ

ایران پرسمان - ایران / « رزمایشی سیاسی » عنوان ستون "اول دفتر" روزنامه ایران است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
رزمایش‌های نظامی در کنار مبادلات و هماهنگی‌های اطلاعاتی، نهایت همکاری و نزدیکی کشورها را به یکدیگر نشان می‌دهد. همکاری‌های اطلاعاتی به‌طور معمول محرمانه انجام و کمتر اطلاع‌رسانی می‌شوند، در حالی که رزمایش‌های نظامی برعکس هستند و با حداکثر اطلاع‌رسانی و تبلیغات انجام می‌شوند، ولی رزمایش‌ها دو وجه دارند. گاه هدف آنها یک تمرین و آمادگی نظامی است که در آن، تاکتیک‌ها و اقدامات نظامی میان نیروها هماهنگ می‌شوند، گاه پیام اصلی آنها سیاسی است که در قالب رزمایش خود را نشان می‌دهند. رزمایش ایران، چین و روسیه که در اقیانوس هند انجام شده است، پیش از آن‌که بخواهد هدفی نظامی را دنبال کند، در پی ارسال پیامی سیاسی برای جهان است. رزمایشی که برای ایران از اولین نوع خود است و حتی برای روسیه و چین نیز تازگی دارد. روسیه و چین که پیش از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی با یکدیگر در اوج تنش بودند اکنون مرحله تنش‌زدایی را پشت سر گذاشته‌اند. یک‌بار مائو در دیدار با یکی از مقامات شوروی سابق گفته بود که ما ده‌هزار سال اختلاف با روسیه داریم، هزار سالش را تخفیف دهیم، باز هم 9000 سال می‌ماند! یا آنکه شوروی را با صفت سوسیال امپریالیسم معرفی می‌کردند که خطرش از امپریالیسم امریکا کمتر نیست. از آن تاریخ تاکنون 30 سال گذشته است و روسیه و چین کم‌کم به سوی همگرایی رفته‌اند، بویژه با روی کار آمدن ترامپ این همگرایی بیشتر شده است. حتی در سازمان ملل و رکن مهم آن شورای امنیت نیز هماهنگی‌های سیاسی بیشتری را از این دو قدرت هسته‌ای و صاحب حق وتو شاهدیم. این رزمایش با دو کشور قدرتمند و هسته‌ای و صاحب حق وتو پیام سیاسی روشنی را به غرب و بویژه امریکا می‌دهد که نمی‌تواند یکجانبه‌گرایی را پیشه کند و در عین حال منتظر واکنش‌های این‌چنینی نباشد.
این رزمایش همچنین برای کشورهای منطقه نیز پیام روشنی دارد که گمان نکنند منطقه حیاط خلوت امریکا تلقی خواهد شد. امروز جهان یک دهکده بزرگ است که در هر بخش آن همه نیروها صاحب منافع هستند. چنین نیست که ایالات متحده بتواند به صورت یکجانبه حق و حقوقی را در هر منطقه از جهان تعریف کند و به اجرا بگذارد و دیگران ملزم به تبعیت از آن شوند.
در کنار یکدیگر بودن چین و روسیه را شاید بتوان یک گام آشکار در برابر سیاست یکجانبه‌گرایی ترامپ نیز تعریف کرد. آنها اخیراً درباره سوریه نیز موضع مشترکی در شورای امنیت اتخاذ کردند که موجب عصبانیت شدید وزیر امور خارجه امریکا شد. قطعنامه‌ای که هدف اصلی آن تکرار بلایی بود که چندین سال پیش سر لیبی آوردند. پمپئو توضیح نداد که با همین نوع قطعنامه‌ها 7 سال است که مردم لیبی را به روز سیاه نشاندند، ولی این‌بار دیگر روسیه و چین فریب نخوردند و چنین سیاستی را نپذیرفتند. امریکایی‌ها می‌خواهند تحت عناوین مردم‌پسند، مثل جلوگیری از خشونت و حمایت از مردم و ارائه کمک‌های بشردوستانه به زنان و کودکان؛ عوامل خود را وارد میدان جنگ کنند و حکومت‌ها را با فروپاشی بیشتر مواجه نمایند. تجربه همان یک‌بار لیبی برای همه منطقه کافی است.تقارن این همبستگی سیاسی در شورای امنیت سازمان ملل میان دو کشور چین و روسیه با این رزمایش مشترک با ایران که در حال تحمل تحریم‌های امریکا است، مفهوم و جناح‌بندی سیاسی جدیدی را به ذهن متبادر می‌کند که امیدواریم به کاهش یکه‌تازی امریکا و از میان رفتن تنش‌ها در منطقه منجر شود.