چاپ

ایران پرسمان - اعتماد / « لزوم پایبندی به راهبرد » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته کوروش احمدی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
در پی اقدام جنایتکارانه دولت دونالد ترامپ، رییس‌جمهور ایالات‌ متحده در به شهادت رساندن سردار سلیمانی و همراهان او، مهم‌ترین سوال طی چند روز و چند هفته آینده در منطقه و جهان این خواهد بود که آیا ایران و امریکا در آستانه یک جنگ تمام‌عیار قرار گرفته‌اند. برخی دموکرات‌ها در امریکا از احتمال «یک جنگ وسیع منطقه‌ای» سخن گفته‌اند، ترامپ به شکلی وقیحانه از شناسایی «اهدافی بالقوه» برای حمله خبر داده و کنگره سخت درگیر بحث اختیارات جنگی رییس‌جمهور و تلاش برای بازنگری در سازوکار حقوقی موجود در این رابطه شده است. می‌توان حدس زد که پیامِ به قول دکتر ظریف «نابخردانه‌ای» نیز که روز جمعه از طریق سفارت سوییس به وزارت خارجه ما رسید، در همین رابطه بوده و هدف انذار و تبشیر در مورد جنگ و صلح را داشته است. می‌توان احتمال داد که توییت ترامپ در روز واقعه به این مضمون که ایران در جنگ بازنده و در مذاکره برنده است و توییت پمپئو در مورد اینکه هدف امریکا از این پس کاهش تنش است، نیز همین معنا را دنبال می‌کرده‌اند. اعزام 3500 سرباز جدید علاوه بر 750 سرباز قبلی در هفته اخیر و به‌طور کلی ادعاهای گذشته مبتنی بر بررسی امکان رساندن شمار نیروهای امریکای در خاورمیانه به 120 هزار نیز قابل‌توجه است. دو اقدام پی‌در‌پی ترامپ در دو جمعه گذشته در عراق که در تعارض با مشی او در قبال حوادث دیگر در منطقه طی چند ماه گذشته قرار داشتند، این سوال مهم را پیش می‌آورد که چرا او و دولتش تا این حد تغییر رویه داده‌اند. بی‌شک، کشته شدن تنها یک مقاطعه‌کار امریکایی نمی‌تواند پاسخ قانع‌کننده‌ای برای این سوال باشد. هر دو اقدام جنایتکارانه ترامپ (حمله به مقرهای حشد شعبی و ترور سردار سلیمانی) خارج از تناسب بوده‌اند. ناامیدی از هرگونه حل دیپلماتیک بعد از سفر اخیر رییس‌جمهور روحانی به ژاپن یا مساله استیضاح ترامپ و انتخابات امریکا نیز ازسوی برخی مطرح می‌شود اما به نظر نمی‌رسد این امور به تنهایی بتوانند توضیح‌دهنده این حد از تغییر سیاست باشند.
به‌طور کلی و به‌ویژه مادام که موضوع به‌طور کامل روشن نشده، بردباری، عقلانیت، تدبیر و خویشتنداری لازمه هرگونه سیاست‌سازی و تصمیم‌گیری است. بعد از این تحولات، همه در منطقه و جهان منتظر پاسخ ایران هستند. درحالی که همه مقامات در تهران در همه سطوح از انتقام و انتقام سخت سخن می‌گویند، نباید اجازه دهیم این تصور ایجاد شود که منظور ما از انتقام الزاما انتقام نظامی است. عصبانیت به‌حقی که این روزها در فضای کشور موج می‌زند نباید موجب انحراف از مسیر حکمت و مصلحت و محاسبه دقیق توازن قوا و انحراف از تمرکز بر منافع ملی و بقای ملی شود. از آنجا که انتقام هیچ‌گاه راهبرد نیست، نباید شرایطی شکل گیرد که راهبرد اساسی ما یعنی اجتناب از جنگ را در سایه قرار دهد. هر تصمیمی باید ذیل راهبرد بلندمدت گرفته شود. نباید فراموش کرد که سیاست و به‌ویژه سیاست خارجی یعنی عمل در دایره ممکنات و بر این اساس باید از هر اقدامی که باعث افزایش احتمال یک جنگ تمام‌عیار با امریکا شود، احتراز کرد. به‌علاوه هر اقدامی باید باتوجه به همه حواشی و نتایج آن مدنظر قرار گیرد. باید درنظر بگیریم که شرایط به‌گونه‌ای رقم نخورد که رقبای منطقه‌ای ما در موقعیتی بهتر
در برابر ما قرار گیرند. همچنین از آنجا که هر جنگی در منطقه قطعا به سود تروریست‌های تکفیری خواهد بود، باید توجه داشته باشیم که شرایط به سود آنها که دشمنی‌شان با ما کمتر از دشمنی تیم ترامپ نیست، رقم نخورد. باید ببینیم عراق دست به چه اقدامی در برابر تجاوزات امریکا به استقلال و حاکمیت ملی‌اش خواهد زد. این مهم می‌تواند یکی از حوزه‌های موفقیت ما باشد. پاسخ به امریکا را می‌توان در عرصه‌هایی داد که در آن ضعیف است. ما باتوجه امکانات بالقوه و بالفعل خود در منطقه باید بتوانیم پاسخ امریکا را در حوزه‌های مذهبی، سیاسی، فرهنگی و روابط عمومی بدهیم. همچنین، باید از جامعه جهانی انتظار داشته باشیم که این دو جنایت را محکوم کند، مانند حمله به سفارت عربستان بعد از شهادت مرحوم نمر، هرگونه واکنش تندی ازسوی ایران می‌تواند بار مسوولیت را از دوش جامعه جهانی برای محکومیت موثر امریکا بردارد و آنها را متوجه ما کند. به‌علاوه، در این دوره و در ارتباط با جامعه جهانی با مسائل دیگری نیز روبه‌رو هستیم که مدنظر داشتن آنها نیز ضروری است. طبق برنامه ایران قرار است گام پنجم را در کاهش تعهدات برجامی بردارد که باتوجه به موضوعات باقی‌مانده خود می‌تواند وضعیت خطیری را موجب شود. تعیین تکلیف نهایی FATF نیز مساله دیگری است که در دستور کار ما قرار دارد.