بزرگنمايي:

ایران پرسمان - صبح نو / متن پیش رو در صبح نو منتشر شده و انتشار آن به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست
اصلاح‌طلبان با اینکه از مدت‌ها پیش اعلام کرده‌اند که حمایت از نامزد غیراصلاح‌‌‌طلب و به‌اصطلاح ائتلافی، در دستور کار آنها برای انتخابات 1400 نخواهد بود، هنوز گروهی در این جریان حضور دارند که دل در گرو سال‌‌‌های 92 و 96 دارند و معتقدند که به وقت مقتضی، باید تیمم را جایگزین آب کرد. در مقابل رادیکال‌های اصلاح‌‌‌طلب بر این باورند که ولو به قیمت شکست و هزیمت، باید صرفا روی نامزد ناب و خالص اصلاح‌طلبی سرمایه‌‌گذاری کرد.
عملکرد دولت حسن روحانی در مدیریت عرصه اقتصادی کشور، اصلاح‌طلبان را بر آن داشته تا با جداکردن مسیر خود از دولت کنونی، قید سیاست حمایت از گزینه‌‌ای ائتلافی و حداقلی در انتخابات پیش رو را بزنند و اینگونه ژست بگیرند که قصد ندارند بار دیگر سرمایه خود را پای فردی همطراز حسن روحانی با سابقه سیاسی محافظه‌کاری، تلف کنند. همین هم شد که نهاد اجماع‌ساز اصلاحات (ناسا) پیشتر اعلام کرد که هدف نهایی این نهاد، اجماع میان گروه‌‌‌های مختلف اصلاح‌طلبی برای حمایت از یک گزینه مشترک با سابقه اصلاح‌طلبی است. با این حال حزب کارگزاران سازندگی که پس از ریاست بهزاد نبوی و نایب‌رییسی حسین مرعشی، سخنگوی کارگزاران، تفوق خوبی بر این نهاد پیدا کرده، تلاش دارد تا مسیر ناب‌گرایی اصلاح‌طلبان را تغییر دهد و زمینه را برای حمایت اصلاحات از چهره‌‌ای غیراصلاح‌‌‌طلب نظیر علی لاریجانی فراهم کند. به نظر می‌رسد جدال ناب‌گرایی-ائتلاف‌گرایی تازه در میان اصلاح‌طلبان آغاز شده است؛ جدالی که بالقوه می‌تواند روی کارکرد اصلاحات در بزنگاه انتخابات تاثیر بگذارد و زمینه را برای تشتت آرا و چند نامزدی این جریان فراهم کند. اظهار نظر دو چهره عضو در حزب کارگزاران، به روشنی تقابل میان ایده‌‌‌های سیاسی «مریدان هاشمی» با بقیه اصلاح‌طلبان را نشان می‌دهد.
مرعشی: قدرت را باید به هر قیمتی حفظ کرد
حسین مرعشی، سخنگوی حزب کارگزاران و نایب‌رییس نهاد اجماع‌ساز اصلاحات روز گذشته در گفت‌وگو با شرق با انتقاد از ایده حمایت از نامزد تماما اصلاح‌‌‌طلب به هر قیمت ممکن، تصریح کرد: با احترامی که برای بخش روشنفکری اصلاح‌طلبان قائل هستم و معتقدم باید ایده‌پردازی کرده و افکار بلند و راهکار ارائه کنند؛ اما سیاستمداران اصلاح‌طلب نباید هیچ‌گاه خودشان را اسیر آرمان‌های روشنفکران‌شان کنند. سیاستمدار کسی است که در بدترین شرایط می‌تواند راهی را برای پیشرفت کشور باز کند. مرعشی در بخش دیگری از اظهارات خود صحبتی را مطرح کرد که همواره کارگزاران به آن متهم است؛ قدرت‌گرایی. او با بیان اینکه شخصا فکر می‌کنم سیاستمدار حرفه‌ای در هیچ مقطعی نباید سیاست را تعطیل کند، تصریح کرد: اینکه سیاستمدار کنش سیاسی‌اش را کنار بگذارد که شرایط خوب نیست، خب تو هم سیاستمدار خوبی نیستی که نتوانستی زمین بازی را تحت تأثیر قرار دهی، پایگاه اجتماعی‌ات ضعیف بوده و مهم نبوده باشی یا نباشی. سخنگوی حزب کارگزاران با بیان اینکه سیاست‌ورزی، مدیریت‌‌کردن قدرت است و قدرت را باید به هر قیمتی حفظ کرد، گفت: کنشگری سیاسی، را در هیچ مقطعی نباید تعطیل کنیم. همیشه باید در صحنه سیاسی بود. بودن در صحنه سیاسی آینده بسیاری را رقم می‌زند و فقط مربوط به حال نیست.
به نظر می‌رسد اظهار نظر مرعشی مبنی بر اینکه هیچ‌گاه نباید کنش سیاسی را تعطیل کرد، نوعی تعریض به تصمیم شورای‌عالی سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان در آستانه انتخابات مجلس یازدهم باشد که ارائه هر گونه لیست واحد از سوی این مجموعه را به طور کل، کان لم یکن اعلام کرد. در آن زمان، شورایعالی سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان به ریاست عارف به بهانه رد صلاحیت چهره‌‌‌های اصلاح‌‌‌طلب توسط نهاد نظارتی، تمامی فعالیت‌‌‌های متمرکز انتخاباتی خود را تعطیل کرد و در عوض دست احزاب را برای ارائه لیست باز گذاشت. با این حال فضای رادیکالیزه شدن اصلاحات در کنار سرخوردگی اجتماعی بدنه رای این جریان، موجب شد تا احزابی که اقدام به تدارک لیست کرده بودند، از سوی بقیه اصلاح‌طلبان به فرصت‌طلبی و قدرت‌گرایی متهم شوند.
یکی از احزابی که سیبل حملات نیروهای رادیکال اصلاح‌‌‌طلب شد، حزب کارگزاران سازندگی بود. کارگزارانی‌ها برای انتخابات مجلس یازدهم لیستی تحت عنوان «یاران هاشمی» را به سرلیستی مجید انصاری ارائه ‌کردند. این لیست پس از آنکه با شکست مطلق مواجه شد، مورد حمله اصلاح‌طلبان تندرو قرار گرفت. تندروها بر این باور بودند که کارگزاران با دادن لیست و شکستن حریم تحریم، به جریان انتخابات وجاهت دادند و باعث شدند تا اصول‌گرایان با کشاندن بخشی از اصلاح‌طلبان به صحنه، پیروزی خود را محصول رقابت انتخاباتی ارزیابی کنند.
عطریانفر: کارگزاران سازندگی، رکن محوری و حیاتی اصلاحات است
مرعشی با تصریح اینکه نباید هیچ‌گاه و تحت هیچ شرایطی سیاست‌‌ورزی و کنش سیاسی را تعطیل کرد، از هم‌اکنون دارد به تندروها و روشنفکران اصلاح‌‌‌طلب این نکته ضمنی را گوشزد می‌کند که زمین انتخابات 1400 نباید محل اعتنا به ایده‌‌‌های تحریم‌طلبانه و ناب‌گرایانه‌ بی‌نسبت با واقعیت شود بلکه باید در هر صورت ولو در صورت حمایت از نامزد حداقلی و ائتلافی، حضور اصلاح‌طلبان در قوه مجریه تضمین شود؛ این دقیقا آن چیزی است که روشنفکرانی نظیر حجاریان و تاجزاده و علوی‌تبار با آن مساله و مشکل دارند. محمد عطریانفر، هم‌حزبی مرعشی نیز روز گذشته در گفت‌وگویی با رد ایده حمایت از نامزد ناب اصلاح‌طلبی در انتخابات ریاست‌‌جمهوری، گفت: اینکه فردی بگوید من فقط به سراغ گزینه اصلاح‌طلبی خالص خواهم رفت؛ این به آن معناست که اگر این گزینه نباشد در انتخابات شرکت نخواهد کرد و این دقیقا تحریم انتخابات است. باید گفت که نه‌تنها کارگزاران با تحریم انتخابات مخالف است بلکه این در تضاد با مفهوم اصلاح‌طلبی است.
عطریانفر همچنین با طعنه به گزارش اخیر روزنامه شرق که کارگزاران سازندگی و لیست یاران هاشمی را مسوول وضعیت فعلی اصلاح‌طلبان اعلام کرده‌بود، تصریح کرد: هرکس این گزارش را نوشته الفبای سیاست را بلد نبوده، چرا که رکن محوری و حیاتی اصلاحات، کارگزاران است. این‌ها اظهارنظر‌‌‌های پیش پا افتاده رسانه‌‌ای است که نباید برای آن ارزش قائل شد.
جدال توسعه سیاسی و توسعه اقتصادی
اشاره عطریانفر مبنی بر اینکه حزب کارگزاران سازندگی رکن اصلاحات است، همواره مورد مناقشه درونی اصلاح‌طلبان بوده است. اصلاح‌طلبان متمایل به نیروهای چپ به اصطلاح خط امامی معتقدند که آنچه آغازگر روند اصلاح‌طلبی پس از انقلاب شد، واقعه دوم خرداد سال 76 به جلوداری خاتمی بود که باعث شد امر توسعه سیاسی سرلوحه نیروهای تجدیدنظرطلب قرار بگیرد اما در مقابل، نیروهای وابسته به اکبر هاشمی‌رفسنجانی در حزب کارگزاران سازندگی(موسوم به راست مدرن) معتقدند که آنچه اصلاحات و اصلاح‌طلبی را در ایران پساانقلابی متشکل کرد و به آن جلایی آوانگارد و طلایه‌دارانه داد، ایده توسعه اقتصادی منبعث از فکر و ذهن تکنوکرات‌‌‌های دولت سازندگی بود، نه ایده‌‌‌های گلخانه‌‌ای و شعاری و روشنفکرانه‌‌ای نظیر توسعه سیاسی. بر همین اساس چپ‌‌‌های برآمده از چپ خط امامی، توسعه سیاسی را مقدم بر توسعه اقتصادی می‌دانند و معتقدند که راه رسیدن به دموکراسی، بازشدن فضای سیاسی و فرهنگی و اجتماعی کشور است اما در مقابل مریدان مرحوم هاشمی، برای دموکراسی چندان وقعی قائل نیستند و با نگاه نخبه‌گرانه خود بر این باورند که توسعه اقتصادی باید محور امور باشد و اگر توسعه در این معنا حاصل شد، دموکراسی هم خود به خود حاصل می‌شود. در امتداد همین جدل کلامی، چپ‌‌‌های خط امامی، خاتمی را سمبل و اسوه اصلاحات در ایران می‌دانند و راست‌‌‌های مدرن، اکبر هاشمی‌رفسنجانی را.