بزرگنمايي:

ایران پرسمان - جوان آنلاین / مطمئنم همه شما حداقل یک‌بار این جمله را روی اشیای شیشه‌ای و گرانقیمت یا در کامیون‌های حاوی اثاثیه منزل دیده‌اید. شاید هم محصولاتی که مراقبت زیادی می‌خواهند و باید آن‌ها را با احتیاط حمل کرد، ولی آیا تاکنون در مورد رفتار‌های خودتان این عبارت را به‌کار برده‌اید؟ یا در آینه به خودتان نهیب زده‌اید که با احتیاط حمل شود؟ اصلاً چه چیز مهمی در درونتان است که باید با احتیاط حمل شود؟ کدام احساس یا کدام تفکر شکستنی است و باید مراقبش بود؟ پاسخ این سؤال برای افراد گوناکون متفاوت است؛ یعنی هرکسی در طول زندگی‌اش جعبه‌های زیادی حمل می‌کند که مختص ذات و شخصیت فردی اوست. مثل آدم‌هایی که تمام عمر جعبه تیله‌ها یا تمبر‌های بچگی‌شان را نگه می‌دارند. یا برای کسی آلبوم عکس‌های قدیمی حکم مرگ و زندگی را دارد. قسمت خصوصی جعبه‌ها بر‌ای خودتان، بیایید جعبه‌های مشترک را بررسی کنیم. محتوای کدام جعبه نیاز به مراقبت دارد؟ کدام کمتر و کدام بیشتر. شرکت‌های حمل و نقل کالا‌های مهم را بیمه می‌کنند، ولی شما کدام جعبه را حساس می‌دانید و برای شکسته شدن آن حاضرید تمام مسیر آن جعبه را روی پایتان نگه دارید؟
جعبه دل پدر و مادر
بی‌شک یکی از مهم‌ترین و شکننده‌ترین محتوای جعبه‌ها، احساس پدر و مادر است. همه ما از بدو ورود به این کره خاکی تا لحظه هجرت، وابسته و منتسب به دو فرشته زمینی هستیم. آن‌ها دارای روحی لطیف هستند و مدام نیاز به مراقبت دارند. از یک جایی به بعد ما باید این جعبه را حتی روی دوشمان بگیریم و از مسیر‌های صعب‌العبور به سلامت بگذریم. یک آه آن‌ها می‌تواند دودمانمان را بر باد دهد و شکستن قلبشان می‌تواند آغار قهر خداوند باشد. آنقدر روی برخورد با والدین و به ویژه مادر تأکید دارد که می‌گوید: اف نگویید به او. وای بر کسانی که وقتی به جایی می‌رسند این فرشته‌ها را فراموش می‌کنند و وای بر آن‌هایی که دستشان به دهانشان رسید، خجالت می‌کشند با پدر مادرشان در پیاده‌رو همقدم شوند. وای به آن‌هایی که فکر می‌کنند جیب پر از پول و کیسه سوادشان را تنهایی پر کرده‌اند و پدر و مادر هیچ نقشی نداشته است. نشان این جعبه‌های شکسته را که با احتیاط حمل نشده می‌توان در خانه‌های سالمندان یافت، باید پای درد دل‌هایشان نشست و برای این گنج‌های با ارزش گریست.
جعبه دوستی‌ها
همه ما یک جعبه دیگر داریم که اسمش دوستی است. دوست‌ها و رفیق‌هایی داریم که حاضرند برایمان هر کاری کنند. جانمان به جانشان بسته است. مدام تولد و موفقیتش را در فضای مجازی استوری می‌کنیم. به قهوه یا شام دعوتش می‌کنیم و هر مطلبی برایمان بیاید اول از همه برای او ارسال می‌کنیم. اگر دردی داریم به او می‌گوییم. قدیمی‌ها دوستی‌شان را در جعبه آهنی می‌گذاشتند و دور آن را محکم می‌کردند که در طول زندگی آسیب نبیند، ولی حالا جنس محافظ‌ها ضعیف و آسیب‌پذیر است، باید مراقب جعبه بود. یک لحظه غفلت می‌تواند دوستی‌مان را نقش بر آب کند. یک تهمت نابه‌جا یا یک قضاوت ساده می‌تواند این جعبه را خرد و خاکشیر کند.
جعبه آرزو‌ها
این جعبه خیلی مهم است؛ باید در جای امنی نگه داشته شود، جایی که در عین امن بودن مدام جلوی چشم‌مان باشد تا لیست آرزوهایمان را از یاد نبریم. هر روز صبح در جعبه را باز کنیم و آن‌ها را با صدای بلند بخوانیم. فراموش‌کردن این جعبه خطرناک است، می‌تواند آدم را کسل، بی‌هویت یا حتی ناامید از زندگی کند. وقتی در مسیر رودخانه در حال غرق شدن هستید یا در حال صعود از کوه مشکلات هستید، کافی است در جعبه را باز کنید و خودتان را در درِ آیینه‌اش تماشا کنید. خواهید دید که چگونه نیروی ماورایی آرزو‌ها از برزخ نجاتتان خواهد داد. کسی که امید و آرزویی ندارد هر لحظه ممکن است به خط پایان برسد و تباهی را در آغوش بگیرد. اصلاً مگر می‌شود بدون آرزو و رویا زیست. همان قانون جادویی ایکیگای که می‌گوید، هر روز صبح باید حداقل چند تا دلیل زیبا برای بیدارشدن از رختخواب و ادامه زندگی بیابید. کوچک و بزرگش با شماست. پس مراقب جعبه آرزوهایتان باشید و حواستان باشد آن را در جای امنی در دید قرار دهید.
جعبه عذاب وجدان
برای این یکی اصرار ندارم که آن را هر روز و هر لحظه با خودتان حمل کنید. این جعبه با بقیه فرق دارد، وقتی پر باشد، خطرناک است و احتیاط یعنی مراقبت در تخلیه هر روزه آن. با خودتان قرار بگذارید هر شب مدتی با خودتان خلوت کنید. محتوای جعبه را بررسی کنید، کم‌کم با تعداد کار‌هایی که موجب عذاب وجدانتان شده درمی‌یابید که برای رسیدن به آرامش باید در رفتارتان تجدیدنظر کنید. کم‌کم خواهید دید که مهربان‌تر و نسبت به دیگران مسئول‌تر شده‌اید. بعد از مدتی کار‌هایی می‌کنید که قبلاً نمی‌کردید. دلی که می‌شکستید دیگر نمی‌شکنید و حواستان به رفتار و کردارتان هست. این جعبه را تا می‌توانید سبک نگه دارید تا سبکبال و رها باشید و شب‌ها با دلی آرام سر بر بالین بگذارید. خودتان را ببخشید و بار‌ها به خودتان فرصت دوباره تغییر بدهید. خواهید دید که پس از مدتی حال بهتری دارید.
جعبه سلامتی
این جعبه پیش شما امانت است. پس آن را جایی بگذارید که کمترین آسیب را ببیند. زود به زود محتوی آن را چک کنید تا از سلامتش مطمئن شوید. این جعبه برخلاف بقیه جعبه‌ها به یک‌باره می‌شکند. گاهی هرگز فرصت نخواهید کرد، این خیانت در امانت را جبران کنید. گاهی وقت‌ها زود دیر می‌شود. پس مراقب خودتان باشید تا جعبه امانت شما با احتیاط حمل شود. آن را با هر چیزی پر نکنید و برای هر چیز بی‌ارزشی حرص نخورید.
جعبه بخشش‌ها
این جعبه را خیلی دوست دارم، رنگی‌تر از بقیه است. دلم می‌خواهد مدام در آن را باز کنم و از محتویاتش به آن‌هایی که دوستشان دارم، هدیه کنم. مراقبم تا کلید این جعبه را گم نکنم. صبح‌ها که در ایوان خانه نفسی عمیق می‌کشم و دانه‌ای برای گنجشک‌ها می‌ریزم و شب‌ها با محبت به کودک فال‌فروش در مترو لبخند می‌زنم، حالم بهتر می‌شود. فکر می‌کنم دنیا با بخشش جای بهتری است. اگر همه همیشه چیزی برای بخشیدن به همنوع داشته باشند، جعبه آرزوی کمتری می‌شکند و همه جا پر از عطر مهربانی می‌شود. اگر همه ببخشند، لبخند‌ها یکرنگ می‌شود و فراز و نشیب‌های عجیب و غریب دارا و ندار پر می‌شود. آن وقت است که برابری و برادری جایش را به غرور و بدجنسی می‌دهد و همه به سهم خودشان از آفتاب بهره می‌برند..
جعبه شکلات و لبخند
پیشنهاد می‌کنم لبخند و شکلات همیشه همراهتان باشد. این روز‌ها هرکسی گرفتاری و اندوه خاص خودش را دارد. دیگران با معجزه لبخند تو خوشحال و با شکلات‌های کوچک رنگی‌ات شیرین کام می‌شوند.