بزرگنمايي:

ایران پرسمان - ایسنا /پژوهشگران آمریکایی سعی دارند پوشش‌های جدیدی از جنس پروتئین ارائه دهند که می‌توانند از آسیب دیدن ایمپلنت‌ها پیشگیری کنند.
به نقل از نانومگزین ، رسوب کردن، یک پدیده طبیعی است که گرایش پروتئین‌های موجود در آب را برای چسبیدن به سطوح مجاور توصیف می‌کند. این همان چیزی است که موجب می‌شود رسوبات ناخواسته پروتئین هنگام تولید برخی از مواد غذایی یا روی ایمپلنت‌های پزشکی تشکیل شوند و به شکست آنها بینجامند. پژوهشگران "موسسه پلی تکنیک رنسلیر" (RPI) آمریکا سعی دارند از این فرآیند که یک چالش همیشگی به شمار می‌رود، برای ایجاد یک رویکرد همه‌جانبه و در دسترس برای اصلاح سطوح جامد بهره‌برداری کنند.
"هلن ژا" (Helen Zha)، سرپرست این پژوهش گفت: هدف از این پژوهش، توسعه روشی است که تقریبا تحمل هر ماده‌ای را داشته باشد و ما به واسطه آن بتوانیم سطوحی را اصلاح کنیم که اصلاح کردن آنها به دشواری صورت می‌گیرد.
"اصلاح سطح مواد" (Surface Modification)، اغلب برای محافظت از یک ماده یا ابزار و تقویت آن لازم است. برای نمونه، ممکن است که در کاربردهای زیست‌پزشکی، یک پوشش سطح لازم باشد تا بدن بتواند ایمپلنت را بپذیرد و از رشد باکتری جلوگیری شود.
"دیپاک واشیشت" (Deepak Vashishth)، از پژوهشگران این پروژه گفت: شاید روش جدید پروفسور "ژا" برای ابداع پوشش‌های کارآمدتر و زیست سازگار، اثر قابل توجهی بر حوزه سلامت انسان داشته باشد.
روند متداول اصلاح سطح مواد، اغلب به شیمی پیچیده، تجهیزات پرهزینه و مواد شیمیایی خطرناک نیاز دارد. در مقابل، "ژا" و گروهش از "فیبروئین ابریشم" (Silk Fibroin) استفاده کردند تا لایه‌ای در مقیاس نانو را روی سطح یک جسم ایجاد کنند. این روش فقط به یک ظرف آزمایشگاهی موسوم به بشر، آب، نمک و پروتئینی نیاز دارد که به گفته "ژا"، آن را ایمن، سازگار با محیط زیست و قابل دستیابی می‌کند.
"ژا" ادامه داد: ما در واقع این پوشش را از سطح خود ماده پرورش می‌دهیم. این به ما امکان می‌دهد تا بدون نیاز به عوامل مضری که با محیط زیست سازگار نیستند، به پوشش‌هایی بسیار نازک و چسبنده دست یابیم.
"ژا" و گروهش نشان داده‌اند که این روش می‌تواند مؤثر باشد و در بسیاری از موارد حتی مزایای درمانی ایمپلنت را افزایش دهد. "ژا" گفت: ما دریافتیم که با استفاده از این پوشش، سلول‌های عصبی بهتر به هم متصل می‌شوند و سلول‌های عصبی بیشتری را روی چارچوب مورد استفاده گسترش می‌دهند. این موضوع در نهایت می‌تواند به بهبود نتایج بالینی در ترمیم عصب منجر شود.
اهمیت این پژوهش می‌تواند فراتر از پروتئین مورد استفاده "ژا" و آزمایشگاه‌ او باشد. وی افزود: این روش را می‌توان برای هر تعداد پروتئین و درشت‌مولکول به کار برد.
این پژوهش در مجله "ACS Biomaterials Science & Engineering" به چاپ رسید.