بزرگنمايي:

ایران پرسمان - اطلاعات / « تدبیر بی تدبیر » عنوان یادداشت روزنامه اطلاعات به قلم امیر طوسی نژاد است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
باران از مواهب الهی است؛ اما چه می‌شود که این نعمت ایزد منان در نقاطی از این کره خاکی به شادمانی مردم و وفور نعمت بدل می‌شود ولی در کشورمان حتی با یک دقیقه بارش، گویی عذاب و گرفتاری بر شهر و روستا می‌بارد؟ 
طی سال‌های گذشته بارها در اقصی نقاط کشورمان شاهد بارش‌های باران و درپی آن وقوع سیلاب و مرگ شمار زیادی از هموطنانمان بوده‌ایم که نمونه عینی آن در نوروز 98 رخ داد.
در آن عید تلخ که هنوز نه خبری از مرگ بر اثر ابتلا به کرونا بود و نه گرفتاری‌های امروز جامعه، بارش باران بهاری در استان‌های گلستان، لرستان و خوزستان خسارات سنگینی به جا گذاشت.
اما ویرانی خانه و کاشانه مردم در کنار مرگ ده‌ها نفر از هموطنانمان بر اثر سیلاب و حوادث ناشی از آن، به محض فروکش کردن گل و لای و اخبار آن بحران، به دست فراموشی سپرده شد و دیگر نه کسی سراغ اصلاح ساختارهای غلط و عوامل وقوع سیلاب رفت و نه اتخاذ تدبیر برای جلوگیری از تکرار اینگونه حوادث تلخ؛ به نحوی که بارش‌های اندک بهاری طی چند روز گذشته باز هم گریبان مردم را گرفته است و فقط در یک حادثه سبب مرگ 6 کارمند اداره برق در استان کرمان شده است.
مرگ هموطنانمان در اینگونه حوادث بسی مایه تأثر و همچنین تأمل است که به این سادگی، خانواده‌هایی داغدار همسر و فرزندان خود می‌شوند ولی برخی مسئولان همچنان به جای عمل به وظایفشان و نیکی به خلق خدا، در اندیشه‌ کاری دیگرند.
قطع درختان در گلستان، ساخت خانه در حریم رودخانه در لرستان و عدم لایروبی مسیل‌ها و رودخانه‌ها از عوامل مبرهن و واضح در وقوع سیل نوروز 98 بودند اما آیا لااقل ظرف 2 سال گذشته، اقدامی در این حوزه‌ها انجام شده است یا همچنان تا زمان عادی شدن اوضاع، به دنبال مقصرهای خیالی هستیم؟!
پاسخ‌دادن به این سؤال دشوار نیست؛ کافی است صفحات روزنامه‌ها و اخبار منتشر شده در فضای مجازی را دنبال کنیم تا متوجه شویم نه فقط برای رفع عوامل وقوع سیل اقدام نشده است، بلکه هر روز ابعاد این بی‌توجهی‌ها گسترده‌تر هم می‌شوند.
اگر زمانی درختان قطع شده را با کامیون جا به جا می‌کردند، امروز در سایه نبود نظارت‌های کافی و اهمال‌کاری مسئولان، خودروهای سواری هم به مدد قاچاقچیان چوب آمده‌اند و روزانه صدها درخت قطع‌شده را به مقصد حمل می‌کنند!
از سویی دیگر لایروبی رودخانه‌ها و مسیل‌ها هم نقش بسزایی در هدایت آب و جلوگیری از پس زدن آن به اطراف دارد؛ اما به راستی طی 2 سال گذشته چند رودخانه و نهر حاشیه شهرها و روستا‌ها لایروبی شده‌اند؟
همچنین جلوگیری از ویلاسازی‌های ممنوعه و ساخت خانه در حریم رودخانه و نهر باید مورد توجه مسئولان حوزه شهری و روستایی قرار گیرد، ولی متأسفانه این موضوع هم مغفول مانده‌است و به‌رغم وجود هزاران ویلای غیرمجاز در اقصی نقاط خوش آب و هوا، فقط به تخریب ویلای دختر یا پسر فلان وزیر و وکیل از جناح و گروه خاص، بسنده می‌شود.
تمامی موارد یادشده در کنار مهندسی معیوب ساخت معابر شهری، دست به دست هم می‌دهند تا بارش باران در ایران به یک بلای آسمانی بدل شود. البته حوادث تلخ ناشی از سیلاب‌ها، یک وجه این ماجرا هستند و بخش غم‌انگیزتر آن، هدررفت باران است.
ناگفته پیداست که کشورهای بسیاری از نعمت بارش باران، کم بهره‌اند اما با اتخاذ تدابیر لازم هنگام بارش‌ها، از این نعمت نهایت استفاده را می‌‌برند.
از سوی دیگر کمتر کسی را می‌توان در ایران سراغ داشت که هر سال جمله تکراری «بارش اندک باران مشکل‌آفرین شده و سبب قطعی برق و آب در تابستان می‌شود» را نشنیده باشد. آیا بهتر نیست به جای این شبه تهدیدها، در کنار آموزش صحیح مصرف، به مدیریت آب و کنترل آن بپردازیم تا هم از وقوع سیلاب‌های مرگبار و خسارت‌آفرین جلوگیری شود و هم آب را بهینه مصرف کنیم؟
مع‌الوصف تا زمانی که برای جلوگیری از حوادث ناشی از بارش باران اقدام مؤثری نداشته باشیم و برای مهار بارش‌ها نیندیشیم، باید زیر بارش باران از کم‌آبی بنالیم و منتظر وقوع سیلاب‌های ویرانگر بمانیم!