بزرگنمايي:

ایران پرسمان - ایرنا / رمان جاده‌ی لس‌آنجلس که دومین جلد از مجموعه داستان‌های آرتورو باندینی است، در سال 1936 روی کاغذ آمد اما حدود 50 سال بعد یعنی در سال 1985 منتشر شد هرچند فضا و ویژگی‌های آن با گذشت 85 سال هنوز تازه و دست اول به نظر می‌رسد. ماجراهای این رمان حول محور یک مهاجر جوان ایتالیایی به نام آرتورو باندینی می‌گردد که در حومه لس‌آنجلس زندگی می‌کند و رویای خود برای تبدیل به یک نویسنده بزرگ را زیر بار مشاغلی سخت و سطح پایین پنهان کرده است. آرتورو در نگاه اول یک شخصیت منفور و در عین حال قابل ترحم است که به دلیل کشمکش‌های درونی و غرور کاذبی که دارد نمی‌تواند در هیچ شغلی ماندگار شود. سرانجام داییش او را مجبور می‌کند برای حمایت از مادر و خواهرش هم که شده در یک کنسروسازی مشغول به کار شود. رویاهای دست نیافتنی آرتورو و آگاهی او نسبت به کمبودها و جایگاه اجتماعی پایینش در غرور، فخرفروشی و رفتار بی رحمانه او با اطرافیانش به ویژه خواهرش، مونا، و مادرش خود را نشان می‌دهد.
در دنیای بی‌رحم امروز دیگر چندان غریب نیست اگر کسی بخاطر امرار معاش تخیل و دیگر مهارت‌ها و توانایی‌های خود را سرکوب کند. این همان اتفاقی است که برای شخصیت اول این رمان می‌افتد، کسی که عاشق کتاب خواندن و نویسندگی است اما باید تمام توانش را روی سروکله زدن با ماهی‌ها در یک کارخانه کنسروسازی بگذارد:
معمولا خسته‌تر از آن بودم که بتوانم کتاب بخوانم. [...] حروف مثل نخی در باد جلوی چشم‌هایم معلق بودند. خوابم می‌برد. فردا صبحش که ساعت زنگ می‌زد [...] موقع حاضر شدن، به کتابهایی فکر می‌کردم که شب قبلش خوانده بودم. فقط از اینجا و آنجا خطی به یادم مانده بود و می‌توانستم بگویم همه چیز را فراموش کرده بودم. (ص. 111)
آشکارترین مضمونی که فانته در رمان جاده‌ی لس‌آنجلس به آن می‌پردازد، عشق به نویسندگی است. آرتورو در جایی از فصل بیست‌ویکم می‌گوید:
بعد شام باز شروع کردم. اصلا قرار نبود داستانی کوتاه باشد. وقتی شمردم، دیدم سی و سه هزار و پانصد و شصت کلمه شده، البته به جز «یک» ها و «یه» ها. رمان بود، یک رمان کامل. دویست و بیست و چهار پاراگراف بود و سه هزار و پانصدوهشتاد جمله. یک جمله‌اش چهارصدوسی‌وهشت کلمه داشت، طولانی‌ترین جمله‌ای که به عمرم دیده بودم. بهش افتخار می‌کردم و می‌دانستم منتقدها را گیج و منگ خواهد کرد. هرچه باشد، همه که نمی‌توانستند از پس جمله‌ای چنین طولانی بربیایند. (ص. 181)
نثر ساده و زبان طنز فانته یکی از ویژگی‌های بارز این اثر داستانی است، وی در جایی از این رمان می‌نویسد:
آن روز توی کنسروسازی [...] دستم توی توده‌ی قوطی‌ها داغون شد. اما خداروشکر [...] دستی که می‌نوشت سالم بود. آن یکی دستم بود، دست چپم؛ دست چپم کلا به هیچ دردی نمی‌خورد، اگر می‌خواهید ببریدش. (ص. 175)
جنونی که حتی نابینایی هم مرهمش نبود
جان فانته رمان‌نویس و فیلمنامه‌نویس آمریکایی در سال 1909 در ایالت کلرادو متولد شد. وی از 20 سالگی دست به قلم برد و در سال 1932 اولین داستان کوتاه خود را منتشر کرد. تا بهار صبر کن، باندینی که اولین رمان از مجموعه رمان‌های این نویسنده درباره شخصیت آرتورو باندینی است در سال 1938 منتشر شد. رمان جاده لس آنجلس و از غبار بپرس دیگر کتاب های این مجموعه هستند.