بزرگنمايي:

ایران پرسمان - دیپلماسی ایرانی /متن پیش رو در دیپلماسی ایرانی منتشر شده و بازنشر آن در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
إیلیا ج. مگنایر-الرای کویت/ عراق از زمان انتخاب ابراهیم الجعفری به عنوان نخست وزیر در سال 2005 برای برگزاری پنجمین انتخابات پارلمانی آماده می‌شود، این در حالی است که پیش بینی ها حاکی از ادامه نخست وزیری مصطفی الکاظمی و سیطره مجدد احزاب بزرگ هرچند به نسبت های مختلف است.
روز دهم اکتبر 2021، 27 ائتلاف و 267 حزب سیاسی در سایه ائتلاف های قدیمی و جدید با هدف دستیابی به اکثریت مطلق کرسی ها با هم رقابت می کنند که دو نکته برجسته وجود دارد، اولین نکته این است که احزاب بزرگ شناخته شده همچنان در صدر صحنه سیاسی قرار خواهند داشت، هر چند تفاوت هایی در خصوص تعداد کرسی ها نسبت به انتخابات گذشته وجود خواهد داشت که این مساله قطعا تاکید می کند که رهبران این احزاب همچنان در قدرت خواهند بود بدون تغییر اساسی در خصوص اینکه چه کسی در آینده بر عراق حکومت خواهد کرد.
این نتیجه برای ناظران غربی شناخته شده است که استفان هیکی، سفیر انگلیس در بغداد پیش از پایان ماموریت دیپلماتیک خود از قول آنها گفته بود که انتخابات زودهنگام باید به تاخیر افتد.
"نیروهای اکتبر" به عنوان نمایندگان جنبش مردمی در نبرد انتخاباتی به سبب نداشتن پول سیاسی و عدم اتحاد صفوفشان و باور این که شانس پیروزی شان بسیار اندک است، در انتخابات شرکت نخواهند کرد که این مساله وزن و جایگاه سیاسی آنها را در جامعه تضعیف خواهد کرد.
بنابراین پیش بینی می شود که میزان مشارکت به کمتر از 40 درصد برسد. دومین نکته، تقلب احتمالی است که همواره در انتخابات عراق وجود داشته است و سازمان ملل و اروپایی ها برای رفع یا حداقل کاهش آن برای نظارت دعوت شده‌اند.
با وجودی که الکاظمی بارها اعلام کرده نامزد نخست وزیری نخواهد بود، وی مطرح‌ترین گزینه برای تصدی مجدد این پست است، زیرا وی مقبولیت بیشتری نزد نوری المالکی، نخست وزیر اسبق و رئیس ائتلاف دولت قانون یا هادی العامری، رئیس ائتلاف الفتح دارد.
الکاظمی خود را همواره به عنوان نامزد میانه معرفی می کند که از حمایت بین المللی و منطقه ای بهره مند است و تلاش می کند که حد وسط را میان ایالات متحده و ایران بگیرد و رابط کشورهای همسایه با ایران باشد. الکاظمی این نکته را درک می کند که بدون موافقت تهران هرگز نمی تواند به حکومت برگردد، تهران خواهان نخست وزیری نیست که با آن دشمنی کند، بلکه خواهان نخست وزیری است که به مصوبه پارلمان عراق پایبند باشد که نخست وزیر به اخراج نظامیان آمریکایی از عراق متعهد شده است.
اما الکاظمی و به همراه وی، همپیمانان قدرتمند در قالب احزاب بزرگ سیاسی، مقتدی صدر، هادی العامری، عمار حکیم و حیدر العبادی به فرمولی برای اخراج نیروهای رزمی آمریکایی به عنوان راه حل میانه قابل اجرا دست یافته اند، اما این مساله هرگز گروه های متعددی را که خواهان باقی ماندن آمریکا نیستند، راضی نخواهد کرد که معتقدند آمریکا برای انتقال سناریوی افغانستان به عراق تلاش می‌کند.
این گروه ها حمله به مراکز استقرار نظامیان آمریکایی و کاروان های لجستیکی و پایگاه هایشان را حتی در کردستان متوقف نکرده اند که هفته گذشته فرودگاه آن هدف حمله پهپادهای بمبگذاری شده قرار گرفت.
عراق همچنان میدانی برای نزاع داخلی، منطقه ای و بین المللی با وجود تلاش های نخست وزیر آن برای بی طرف نگه داشتن این کشور باقی می ماند.
ایران به حضور آمریکا در منطقه اعتماد ندارد، همچنان که برخی همپیمانان در تعهدات واشنگتن ابراز تردید دارند، به ویژه پس از عقب نشینی هرج و مرج گونه از افغانستان و خواهان باز شدن باب گزینه‌ها و ائتلاف ها خارج از زمین آمریکایی هستند که از سال 1990 پس از خارج شدن اتحاد جماهیر شوروی از زمین رقابت، به صورت انحصاری بر جهان سیطره یافته است.