چاپ

ایران پرسمان - خراسان / کمتر پیش می‌آید که هنگام مرور تاریخ توسط اروپایی‌ها، با بازگوکردن این حقیقت روبه‌رو شویم که استالین، دیکتاتور مخوف شوروی، در ابتدای تاخت و تاز هیتلر به کشورهای همجوار آلمان، دوست و متحد او محسوب می‌شد. آن‌ها با هم لهستان را تصرف کردند و فاجعه کشتار بزرگ «کاتین» و قربانی‌شدن 11 هزار افسر لهستانی در یک روز، با دستور استالین انجام شد. این اتفاق و شاید توهم‌های دیگری که معمولاً ذهن افرادی مانند دیکتاتور شوروی با آن‌ها درگیر است، باعث شد وی به این نتیجه برسد که می‌تواند کشور فنلاند را هم به اتحاد شوروی ضمیمه کند. فنلاند طی جنگ جهانی اول و درپی روی‌کارآمدن کمونیست‌ها از روسیه استقلال یافت. به‌هرحال، استالین دستور داد که در 30 نوامبر سال 1939، یعنی دقیقاً 81 سال پیش، نیروهای ارتش سرخ با 400 هزار سرباز، 1500 فروند هواپیما و 1500 دستگاه تانک به فنلاندی حمله کنند که فقط 270 هواپیما و 26 دستگاه تانک داشت. اما عملیات زمستان، چنان‌که استالین می‌خواست پیش نرفت و روس‌ها عملا شکست سنگینی در برابر مقاومت فنلاندی‌ها خوردند. این شکست، پیامدهای سنگینی برای دیکتاتور شوروی داشت؛ اولاً هیمنه قدرتی را که او تبلیغ می‌کرد، شکست و ثانیاً، به هیتلر فهماند که تعریف‌های استالین از ارتش تا بن‌دندان مسلحش، بیشتر یک لاف سیاسی است. این نیروی نظامی، فاقد توان عملیاتی لازم برای شکست دادن ارتشی بود که حدود یک‌دهم آن قدرت و تجهیزات داشت. هجوم آلمان‌ها به شوروی، دقیقاً بر پایه همین دیدگاه آغاز شد. هیتلر چندان اشتباه نکرده‌بود؛ اگر متفقین از طریق ایران به داد شوروی نمی‌رسیدند، بی‌تردید مسکو، دیر یا زود، به اشغال آلمانی‌ها در می‌آمد.