چاپ

ایران پرسمان - مثلث /متن پیش رو در مثلث منتشر شده و انتشار آن به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست
برخی اصلاح‌طلبان در شرایطی نام علی‌اکبر ناطق نوری را به عنوان نیرویی که می‌تواند زمینه اجماع اصلاح‌طلبان را فراهم کند، مطرح می‌کنند که تا کنون این شخصیت سیاسی هیچ سخنی مبنی بر ورودش به عرصه انتخابات نزده است. چندروز پیش بود که سید‌حسین مرعشی در گفت‌وگویی گفت: «از آقای ناطق‌نوری بدون قید‌و‌شرط حاضر هستیم که حمایت کنیم تا رئیس‌جمهور ایران شود. مشکل این است که آن مجموعه‌ای که در نظام مدیریت می‌کنند، دیگر ناطق‌نوری را قبول ندارند و این مشکل ما نیست». موسوی‌لاری هم نظری مشابه داد و گفت: «فکر می‌کنم جنس آقای ناطق با جنس لاریجانی و امثال او متفاوت است؛ یعنی اگر آقای ناطق بیاید، به احتمال زیاد زمینه اینکه جمع درخور‌توجهی از اصلاح‌طلبان از ایشان حمایت کنند، هست؛ اما این را باید به آن جمع و اراده خود آقای ناطق واگذار کنیم. فعلا تلقی من این است که به هیچ نحو آقای ناطق به صحنه نمی‌آید؛ ولی اگر آقای ناطق بیاید، قاعدتا شرایط آقای ناطق در جمع اصلاح‌طلبان با امثال آقای لاریجانی متفاوت است».
هردوی این شخصیت‌ها اذعان دارند که بعید است ناطق نوری پا به میدان سیاست و آن هم نامزدی ریاست‌جمهوری بگذارد اما در عین حال نام او را مطرح می‌کنند. به نظر می‌رسد طرح نام ناطق نوعی بازی جدید اصلاح‌طلبان در شرایطی باشد که امید به اجماع بر نامزد اصلاح‌طلبان در میان آنها روبه‌روز کمتر می‌شود. شاهد مثال این مدعا اختلاف‌نظرهای اصلاح‌طلبان بر سر حمایت از علی لاریحانی است. مرعشی و عطریانفر در دو گفت‌وگوی جداگانه گفته‌اند که ممکن است با اما و اگرهایی از لاریجانی حمایت شود. این گزاره نشان می‌دهد که بخشی از اصلاح‌طلبان به این نتیجه رسیده‌اند که ممکن است نامزد درخور و قابل توجهی از میان اصلاح‌طلبان معرفی نشود یا نامزدهای رادیکال آنها ردصلاحیت شوند به همین دلیل طیفی از ایشان به سمت علی لاریجانی گریاش نشان می‌دهند. در همین معادله نام ناطق نوری به عنوان امیدی واهی و دور از دسترس مطرح می‌شود که با هر منطقی نشدنی است.
ناطق نوری که روزگاری در میان اعضای جامعه روحانیت محوریت داشت و در میانه دهه هفتاد نیز ریاست مجلس اصولگرای پنجم را در اختیار داشت از مقطعی قدری به اصلاح‌طلبان نزدیک شد اما هیچگاه به طور کامل اصلاح‌طلب نشد. وضعیت برای علی لاریجانی هم مشابه است. علی لاریجانی که در مقطعی به عنوان یکی از نامزدهای جناح اصولگرا نامزد انتخابات ریاست جمهوری شده بود، بعد از روی کار آمدن دولت روحانی مواضعش در قامت رئیس مجلس نزدیک به دولتی‌ها و گاه نزدیک به اصلاح‌طلبان شد؛ تا حدی که اصلاح‌طلبان در جریان انتخابات مجلس دهم از او حمایت کردند. با این اوصاف لاریجانی و ناطق نوری گرچه پیوندهای گذشته را با اصولگرایان ندارند و چه بسا منتقدان بسیاری در میان اصولگرایان دارند اما به طور تشکیلاتی اصلاح‌طلب فرض نمی‌شوند و اگر قرار باشد اصلاح‌طلبان به سمت آنها بروند، در واقع باید گفته شود که قصد آنها استمرار سیاست ائتلافی است؛ موضوعی که در تضاد با بند اول مصوبه تشکیل نهاد اجماع‌ساز(تشکیلات انتخاباتی اصلاح‌طلبان در این دوره از ریاست‌جمهوری) قرار دارد. به هر روی باید دید که آیا بدنه اصلی اصلاح‌طلبان به چنین سیاستی برای بار دیگر تن می‌دهند یا خیر؟