چاپ

ایران پرسمان - جهان /متن پیش رو در جهان منتشر شده و انتشار آن به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست
سئوالی که بسیاری از فعالان سیاسی حتی بدنه اصلاح طلب از جهانگیری می پرسند این است که چرا تا لحظه آخر می خواهد از حضور در دولت استفاده کند و با اینکه مخالف مدیریت دولت است استعفا نمی دهد و در مواقع لزوم نقش یار کمکی و پوششی را به خوبی برای حمایت از دولت ایفا می کند.
حضور «اسحاق جهانگیری» در دولت یازدهم و دوازدهم به عنوان معاون اول یکی از نشانه‌های عمیق ائتلاف جریان اصلاحات با اعتدالیون بود که تا به امروز تداوم یافته است. فصل بندی که این روزها اصلاح طلبان سعی دارند با دولت انجام دهند و اقدامات دولت تدبیر و امید را خارج از خواسته خود عنوان کنند همانطور نچسب و غیر قابل باور است که سخنان دولتمردانی چون جهانگیری که گاه گداری اقدام به انتقاد از دولت می کنند تا خود را منتقد جلوه بدهند، پذیرفتنی نیست. البته ژست های انتقادی از سوی دولتمردان چندان چیز عجیب و غریبی نیست و بسیاری از کارشناسان و حتی رهبر معظم انقلاب نسبت به این برون سپاری مسئولیت تذکر داده اند که مخاطب بایدهایی که دولتمردان می گویند باید انجام بشود خودشان هستند.
اخیرا جهانگیری با تشکیل صف‌های طویل مرغ و مشکلات عدیده مردم در تامین مایحتاج ضروری خود عنوان کرده است که « افتخار نیست که مردم در صف مرغ بایستند.» این سخنان از آن حرف‌هایی است که شنیدنش از سوی یک مسئولی که حدود 8 سال در مقام دوم قوه مجریه حضور داشته کمی سنگین است. اینکه چه کسانی بایستی این وضعیت بغرنج اقتصادی را ترمیم کنند دقیقا به خود آقای معاون اول باز می گردد. برخی با این اظهار نظر عنوان کرده اند که جدی جدی گویی دیگرانی مسئول هستند که آقای جهانگیری در حال تذکر به آنهاست.
اما جهانگیری یک شخصیت دوگانه‌ای را در این حوزه از خود نشان داده است. از یکسو مدافع دولت است و از دولت به طور تمام قد حمایت می کند اما گاهی به یاد آینده اصلاح طلبی و بویژه شاید کاندیداتوری خود در انتخابات سیزدهم ریاست جمهوری می افتد که خود را در کاراکتر منتقد می نشاند و از وضعیت بدیهی اقتصادی کشور و اقداماتی که به طور مشخص باید انجام شود صحبت می کند.
این تناقضات رفتارهای جهانگیری را به نوعی خاص کرده است. وی در جایی عنوان می کند که به تمان انتقادات نسبت به دولت در مدت کوتاهی چون 5 دقیقه می توان پاسخ داد و ازسوی دیگر از مدیران انتقاد می کند که « بی انگیزه هستند و اگر تاکنون آنطور که باید از ظرفیتهای آن برای توسعه و پیشرفت و رفاه مردم استفاده نشده است به ما مدیران کشور بازمی‌گردد.»
از سوی دیگر وی اخیرا گفته است: «در کشور خانواده‌هایی وجود دارند که هیچ منبع درآمدی ندارند و متأسفانه در برخی از استان‌ها این جمعیت زیاد است و دولت به دنبال حل مشکلات این بخش جامعه است».
اما خطاب به منتقدانی که از نظر او در کار دولت دخالت می کنند گفته است: «اول رای بیاورید بعد برنامه هایتان را اجرا کنید».
اخیرا «سید عباس آخوندی» وزیر سابق راه و شهرسازی نیز که از قطار دولت با استعفای اجباری خارج شده در سخنانی گفته است: «اگر ما نبودیم در ایران قحطی صورت می گرف».
این سخنان به نحوی دیگر از سوی جهانگیری تکرار شده و وی در این راستا عنوان کرده است: «با تلاش های دولت اقدامات خصمانه دشمنان علیه ملت کنترل شد و اجازه ندادیم در کشور قحطی به وجود آید.»
جهانگیری در سخنانی جنجالی گفته بود که حتی اختیار عوض کردن منشی خود را نیز ندارد. موضوعی که این ذهنیت را در شنونده ایجاد می کند که معاون اول روحانی اختیاری در دولت ندارد. موضوع بی اختیاری در دولت و حضور ویترینی از جمله تاکتیک های انتخاباتی اصلاح طلبان است. بعد از دولت اول اصلاحات نیز رئیس دولت عنوان کرد که نمی گذارند کار کنم وبا گریه سعی کرد از مردم رای دوباره بگیرد. طوری این مظلوم نمایی در تاریخ تبلیغات سیاسی کشور ماندگار شد که «صادق خرازی» درباره آن گفت: «خاتمی گریه کرد، مردم 24 میلیون رای به او دادند!»
هر چند خرازی برای همین تاکتیک سیاسی خود پا پیش گذاشته و در مصاحبه ای برای جداسازی جهانگیری از دولت گفته است: «قرار بود دولت را آقای جهانگیری انتخاب کند. زمانی که آقای جهانگیری و روحانی آمدند، قول دادند که آقای جهانگیری دولت را انتخاب کند. بعد آقای روحانی گفت: «خودم می خواهم اداره کنم». که نتیجه اداره کردنشان هم می‌‌بینیم.»
وی با مطرح کردن خانه نشینی جهانگیری اظهار کرده است: «قای جهانگیری شاید ده‌‌ها موضوع در دلش باشد که نخواهد بگوید. آقای جهانگیری بعد ماجرای بنزین آبان ماه، 12 روز در خانه نشست و وزرا به دنبالش رفتند و وی را برگرداندند.چرا اینها را نمی‌گویند؟ بیایند و به مردم بگویند. اینها باید برای جامعه و مردم گفته شود.»
هرچند خرازی خود به این موضوع که جهانگیری یار پوششی روحانی در انتخابات ریاست جمهوری سال 96 بوده است نیز اشاره می کند و می گوید: «دور اول مناظره آقای روحانی بازنده بود و انتقادات نسبت به ایشان وسیع و صریح بود. آقای جهانگیری بود که به میدان آمد و پشت ایشان ایستاد.»
با این حال سئوالی که بسیاری از فعالان سیاسی حتی بدنه اصلاح طلب از جهانگیری می پرسند این است که چرا تا لحظه آخر می خواهد از حضور در دولت استفاده کند و با اینکه مخالف مدیریت دولت است استعفا نمی دهد و در مواقع لزوم نقش یار کمکی و پوششی را به خوبی برای حمایت از دولت ایفا می کند.
جهانگیری در بسیاری از مواقع می خواهد ازدولت حمایت کند اما در موضوعاتی که مردم بسیار درگیر آن هستند سعی می کند حساب خود را از پاستور جدا کند. به نظر می رسد این انتقادات را نیز به عنوان نمونه هایی در حال جمع آوری می کند که اگر در انتخابات به عنوان نامزد حضور یافت از همین موارد برای اثبات مخالفت خود با دولت استفاده کند. به هر جهت جهانگیری هم می خواهد در دولت باشد که در این رابطه حضور وی نیز تا انتهای دولتی که کمتر از چهارماه به پایان آن بیشتر نماده است قطعی است و هم می خواهد برای ریاست جمهوری اقدام کند که اینچنین جداسازی ضمنی خود را از دولت بنا می نهد. آنچه این رفتار ضدو نقیض را توجیه می کند همین حضور انتخاباتی معاون اول روحانی درانتخابات سیزدهم ریاست جمهوری است که به هر لحاظ با توجه به اینکه جهانگیری نفر دوم دولت های تدبیر و امید بوده است این فصل بندی های کاذب امکان پذیر نیست.