ایران پرسمان - خراسان / حالا یک سال از رفتن «عمو نجف» می‌گذرد. ما مانده‌ایم و میراثی که برایمان به یادگار گذاشته ‌است؛ از ترجمه‌های ناب و مثلِ آب روانش گرفته تا نوشته‌های طنزآمیز و شیرینش. نجف دریابندری یک مترجم معمولی نبود. او یک مترجم جادویی بود که اثر را از آن خود می‌کرد و به زبان خودش برمی‌گرداند. نحوه ترجمه او یکی از منحصربه فردترین سبک‌های ترجمه است. خواندن «بازمانده روز» کازوئو ایشی گورو و «وداع با اسلحه» ارنست همینگوی با ترجمه نجف دریابندری لطف دیگری دارد. کتابی که از زیر دست این مترجم درمی‌آمد، خوش‌خوان بود و به سلامت نثر فارسی آسیب نمی‌رساند. نجف دریابندری زبان نوشته‌هایش را از زبان مردم می‌گرفت؛ زبانی که در عین استواری و سلامت، بسیار روان و قابل فهم بود. برای مثال در «وداع با اسلحه» با نثری گزارشی و در «پیامبر و دیوانه» با نثری شاعرانه و روایتگر مواجه هستیم. او لابه‌لای متون کهن فارسی به دنبال واژه‌های ناب و اصیل می‌گشت تا آن‌ها را جانشین واژه‌های غیر فارسی کند. گاهی هم واژه ‌سازی می‌کرد. از دیگر یادگارهای ارزشمند عمو نجف، «کتاب مستطاب آشپزی؛ از سیر تا پیاز» است که به گنجینه‌ و مرجعی مهم در زمینه آشپزی و پخت غذا تبدیل شده است. دریابندری این کتاب را با وسواس و دقت نظر خاص خودش، طی هشت سال، با همراهی همسرش، فهیمه راستکار درباره آشپزی و فرهنگ غذایی ایران نوشت؛ کتابی که نام او را به عنوان گنجینه زنده بشری در میراث خوراک، در فهرست حاملان میراث ناملموس به ثبت رساند. 
منوچهری

http://www.PorsemanNews.ir/fa/News/285995/سالگرد-نجف-دریابندری؛-مترجمی-که-فارسی-را-سالم-می‌نوشت