چاپ

ایران پرسمان - خراسان / « اصلاح طلبان پاسخ گو نیستند طلبکار نباشند! » عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم دکترسیدعلی علوی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
دولت روحانی به هفته پایانی خود رسید ؛ دولتی با نقاط ضعف و قوت و دستاوردها و کاستی ها و البته عبرت های مختص خودش که در باره آن به طور مفصل می‌توان اظهار نظر کرد.اما یکی از موضوعاتی که به نظر می رسد در این‌مقطع می توان در باره آن سخن گفت این است که روحانی، دولت را با چه شرایطی دارد به رئیسی تحویل می‌دهد.طی یک ماه گذشته در باره این موضوع به طور مفصل سلسله گزارش هایی را در روزنامه خراسان منتشر کردیم؛ از وضعیت مسکن ،محیط زیست ، آسیب های اجتماعی همچون اعتیاد ،همسان سازی حقوق ،کسری بودجه و تامین کالاهای اساسی ،وضعیت بهداشت و درمان ،علم و فناوری تا تورم و نقدینگی ، نظام معیوب مالیاتی و بانکی ،اشتغال و...
در این گزارش ها به این موضوع پرداختیم که روحانی ، دولت را چگونه و با چه شاخص هایی تحویل گرفت و با چه شرایط و شاخص هایی به رئیسی تحویل می‌دهد . به عبارتی برآن بودیم که تصویری از چالش های پیش روی دولت سیزدهم ترسیم کنیم.
ضرورت این موضوع از آن جهت است که اولا افکار عمومی در جریان واقعیت ها و نه شعار و ادعاها قرار بگیرند و ثانیا این که تجربه های قبلی نشان داده نپرداختن به عملکرد دولت ها ظرفیت آن را دارد که جای بدهکار و طلبکار و پاسخ دهنده را عوض کند.
در باره دولت روحانی نیز این ضرورت با توجه به مواضع اخیر شخص رئیس جمهور ، معاون اول و اصلاح طلبان خودنمایی می کند.
واقعیت این است که روحانی در هر دو انتخابات یازدهم و دوازدهم بدون حمایت جریان اصلاح طلب به پیروزی نمی رسید .واقعیتی که از همان ابتدا منجر به این شد که اصلاح طلبان حذف اصولگرایان و سهم خود از دولت را از روحانی مطالبه کنند،به گونه ای که بخش قابل توجهی از مدیران دولت های یازدهم و دوازدهم از جریان اصلاح طلب انتخاب شدند .
به عبارتی این گزاره را می‌توان به صراحت مطرح کرد که اگرچه آقای روحانی دولت خود را دولت اعتدال نامید ولی به دلیل نبود پشتوانه سازمانی و حزبی عملا قریب به اتفاق مدیران او در سطح ملی و محلی از جریان اصلاح طلب بودند .موضوعی که البته به خودی خود نه برای آقای روحانی نه برای اصلاح طلبان مورد ایراد نبوده و نیست.
مشکل آن جاست که حالا پس از هشت سال حضور در عرصه اجرا ، اصلاح طلبان چنان از پذیرش مسئولیت شانه خالی می کنند که گویی دستاوردهای این دولت ماحصل حضور و عملکرد آن ها نیست.در واقع در شرایطی که اصلاح طلبان باید پاسخ گوی وضع موجود باشند ، در مقام طلبکار چنان رفتار می کنند که گویی باید حاکمیت به آن پاسخ بدهد.
پاسخ گویی
«با روحانی راهی را آغاز کرده‌ایم و به نیمه‌راه رسیده‌‌ایم. این بار این شمایید که باید تکرار کنید، تکرار رأی به روحانی عزیز، برای تقویت امید به آینده‌ای بهتر»؛ این جملات بخشی از پیام ویدئویی سیدمحمد خاتمی در سال 96 بود. این‌گونه دو دولت روحانی با حمایت های این چنینی و دیگر اصلاح طلبان روی کار آمد.
جدا از این که بسیاری از آن ها در مقاطعی بخشی از این دولت بودند اما سوال اساسی اکنون این است که اصلاح طلبان چگونه می‌توانند در مقام طلبکار باشند و در مقابل افکار عمومی چگونه می خواهند به این گزاره که عملکردشان عامل بخشی از مشکلات اقتصادی کشور است ، پاسخ دهند.
آن ها از یک سو قادر به تکرار حمایت خود از عملکرد روحانی نبوده و حاضر نیستند «تضمین روحانی هستیم» را تکرار کنند و از سوی دیگر هم نمی‌توانند او را نقد و بلکه از وی عبور کنند، چون این کار را نوعی خودزنی بین افکار عمومی می دانند.شاید از همین رو است که روحانی را متهم به فاصله گرفتن از رویکرد اصلاح‌طلبی در دولت دومش می‌کنند، تا ضمن تطهیر خود، ناکارامدی‌های رئیس جمهور را ناشی از عدول او از این رویکرد توجیه کنند و به‌جای نقد دولت ناکام روحانی و سیاست‌ورزی اصلاح‌طلبان، پیکان انتقاد‌ها را به‌سوی خارج از دولت تنظیم می‌کنند.گرچه انتخابات 1400 سنگ محکی برای جریان های اصلاح طلب بود اما آن ها باید نسبت خود را با نظام سیاسی درست و منطقی تنظیم کنند. اصلاح‌طلبان به‌عنوان بخشی از نظام سیاسی باید قرار گرفتن همزمان در موضع اپوزیسیون و پوزیسیون را کنار بگذارند. اگر چه سخت است اما در گام نخست باید درباره عملکرد خود پاسخ گو باشند تا مردم بدانند در گفتار و رفتار صادق و سالم هستند.