چاپ

ایران پرسمان - خراسان / سلام و خداقوت، قبلاً اینطورکی بود که بچه ها رو هفته‌ای دوبار به زور کتک از توکوچه جمع می‌کردن می‌بردن حمام، حمام‌های قدیمی جایی شبیه سیاهچال زندان آلکاتراز بود، بسی مخوف و رعب‌آور. یک لامپ 100 نیم سوخته هم وسط حمام روشن بود. بزرگ تر گرامی نیم کیلو شامپو تخم‌مرغی می‌ریخت رو کله بچه، اون وقت‌ها خود تخم مرغ قیمتی نداشت چه برسه به شامپوش. چنان کله بچه رو چنگ می‌زدن که الان نانوای گرامی محله ما خمیر رو اون طورکی چنگ نمی‌زنه.
خلاصه بچه در اثر چنگ خوردن کله‌اش و پیچ و تاب زیاد از مدار زمین خارج می‌شد. بعد با لیف، روشوی و کیسه می‌افتادن به‌جون بچه. تا دو سانت از پوست طفل معصوم کنده نمی‌شد ول کن نبودن، همون پوست کنده شده رو چرک فرض می‌کردن و می‌گفتن تمیز نشدی و دوباره چنان با کیسه بچه رو می تراشیدن که الان نجارها چوب رو سمباده نمی کنن.
خلاصه تهش می‌رسیدیم به سنگ پا. با هر بار سنگ‌پا زدن اونم به شدت قدیم، چند سانت از قد بچه کم می‌شد و باید از صفر شروع می‌کرد به رشد قدی تا حمام بعدی. اما الان این طورکی شده که وان حمام رو با شامپو بدن خوشبو و لوسیون پوست پر می‌کنن و چند تا جایزه هم برای بچه می ذارن توی آب تا بره با اردک‌های پلاستیکی خوشگلش بازی کنه. حالا باز بگین چرا به قبلی‌ها میگن نسل سوخته! اگه این مطلب بامزه نبود و نیاز به خنده داری به رفیقت بگو 5 بار بگه: «افسر ارشد ارتش اتریش».
دانیال دایی داووداینا