بزرگنمايي:

ایران پرسمان - اعتماد / « شورای همکاری خلیج فارس در ترازوی دوستی » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته علی آهنگر است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
شورای همکاری خلیج فارس مجلسی است که شش کشور عرب جنوب خلیج فارس از دهه هفتاد میلادی در پی تاسیس آن بودند. تلاش‌ها برای تاسیس این شورا بی‌نتیجه ماند تا آنکه در بهار سال 1360، چند ماه پس از تحمیل جنگ عراق علیه ایران، در ریاض عربستان سعودی رسما تاسیس شد. این شورا از شش کشور عربستان سعودی، امارات، کویت، قطر، بحرین و عمان تشکیل یافته است. اینکه شش کشور حوزه خلیج فارس با بیشترین شباهت‌های دینی، فرهنگی، زبانی، جغرافیایی، تاریخی و همسایگی در کنار یکدیگر دارای شورا و مجلسی برای هم‌نشینی و هم‌اندیشی باشند موضوعی پسندیده و قابل درک است. اما چیزی که برای همسایه شمالی این شورا، به ویژه در دو سه سال اخیر قابل درک نیست، رفتارهای غیرقابل فهم در برابر ایران است. نمونه بارز و آشکار آن در دیدار روز دوشنبه 10 اردیبهشت آنتونی بلینکن، وزیر خارجه ایالات متحده امریکا از ریاض رخ داد. اتفاق ناخوشایندی که در این چند‌ساله به‌طور مکرر شاهد آن بودیم، در دیدار روز دوشنبه هم تکرار شد. اتفاق ناخوشایند و آزاردهنده این سال‌ها آن است که به محض اینکه سفری از سوی مقام‌های خارجی در سطح سران یا وزیران خارجه به ریاض پایتخت عربستان سعودی صورت می‌گیرد، مقام‌های هم‌سطح هر شش کشور گرد هم‌ جمع می‌شوند و در نشست مشترک با آن مقام حضور می‌یابند و ایران را محور گفت‌وگوها یا بیانیه‌های پایانی خود قرار می‌دهند.
آنتونی بلینکن که برای دفعه هفتم از آغاز جنگ غزه و البته برای نخستین‌بار پس از تنش میان ایران و رژیم صهیونیستی به منطقه آمده است، ریاض و بودن در جمع وزیران خارجه شورای همکاری را موقع مناسبی دید تا حمله موشکی ایران به اسراییل را با صریح‌ترین لحنی محکوم کند‌. اکنون سوال واضح و آشکار این است که چرا ریاض و چرا شورای همکاری خلیج فارس برای این اظهارات برگزیده شد؟ اکنون برای روزنامه‌ها و رسانه‌های ایرانی سخت شده است که برای خوانندگان خود و افکار عمومی توضیح‌دهنده این رفتار دوگانه ریاض و شورای همکاری باشند. افکار عمومی از خود می‌پرسند مگر پیمان مودت و دوستی میان دو کشور مهم منطقه یعنی ایران و عربستان سعودی منعقد نشده است؟ و مگر ایران دست صمیمیت و دوستی برادرانه و خالصانه خود را به سمت همسایگان عرب و مسلمان و برادر خود نگشوده است؟ مگر آغوش ایران برای دوستی‌ها، همراهی‌ها و همکاری‌های همیشگی به سمت همسایگان شورای همکاری گشوده نیست؟ اگر چنین است چرا باید آنتونی بلینکن در جمع وزیران‌خارجه این شورا خبر از دفاع یکپارچه آنان با مشارکت امریکا علیه ایران بدهد؟! مگر سلاح‌های امریکایی و پایگاه‌های نظامی کمی از امریکا در این حوزه وجود دارد که به فروش تجهیزات دیگری هم نیاز باشد؟ تعرض‌های شورای همکاری در این سال‌ها در نشست‌های مشابه در مورد جزایر سه‌گانه و نیز میدان گازی آرش موضوع دیگری است که افکار عمومی ایرانیان را عمیقا آزرده می‌کند. مجموعه این رفتارها اکنون برای ایرانیان و افکار عمومی در متن و بطن جامعه این سوال را ایجاد کرده است که اینگونه رفتارهای ناخوشایند شورای همکاری را در کدامین ترازوی دوستی، همسایگی، همکاری و احترام متقابل می‌توان سنجید؟ برادران عرب مسلمان بیش از هر کسی می‌دانند که در طول قرن‌های متمادی ایران همسایه‌ای متین و آرام و خونگرم در کنار آنان بوده است. البته روابط دیرینه همسایگی هیچگاه خالی از فراز و فرودهای زودگذر هم نبوده است. چنان که در بین اعضای شش کشور شورای همکاری هم روابط همیشه گرم و صمیمانه نبوده است و این در روابط همسایگی امری طبیعی است. آنچه مهم است روابط دیرپا و تاریخی است. تاریخ روابط ایران با همسایگان عرب حوزه خلیج فارس از چیزی جز همراهی و صمیمیت حکایت ندارد. اما امروزه این مهم است که شورای همکاری در تنظیم روابط خود با ایران و در نشست‌های مشترک خود با دیگران، شیوه‌ای را برگزیند که رایحه دوستی از آن استشمام شود.‌ بی گمان امنیتی را که شورای همکاری خلیج فارس از دیگران جست‌وجو می‌کند، در متن و در بطن کشورهای دو سوی این دریای صلح و آرامش قابل دست یافتن است و ایران تضمین‌کننده این امنیت دایم و پایدار است.