ایران پرسمان - باشگاه خبرنگاران / ماه نزدیکترین جرم آسمانی به زمین است که نقش اصلی را در ایجاد حیات بر روی این کره دارد و منجر به پایداری آب و هوای آن می‌شود.
ماه در یک مسیر بیضی شکل به دور زمین می‌چرخد، به طوری که نقطه اوج آن به 405/696، کیلومتر می‌رسد که دورترین نقطه ماه از زمین است. وقتی ماه به زمین نزدیک می‌شود، در فاصله 363.104 کیلومتری قرار دارد و به این نقطه پیرهلیون گفته می‌شود. در این شرایط میانگین فاصله زمین و ماه برابر با 384، 400 کیلومتر است.
مطابق قانون گرانش عمومی نیوتن، قدرت جذبی بین ماه و زمین ایجاد می‌شود که نشان می‌دهد نیروی جاذبه بین هر دو جسم در جهان به طور مستقیم با حاصل ضرب جرم آن‌ها و به طور عکس با مربع فاصله بین آن‌ها متناسب است. در دو پدیده جزر و مد در دریا‌ها و اقیانوس‌ها به وضوح متوجه نیروی کشش گرانشی بین ماه و زمین می‌شویم.
اگر فاصله ماه و زمین کاهش یابد بسیاری از وقایع عجیب اتفاق می‌افتد و ما در اینجا نزدیکترین سناریو‌ها را که مبتنی بر علم هستند، بیان می‌کنیم. گرانش ماه به زمین با کاهش فاصله بین آن‌ها افزایش می‌یابد همانطور که در قانون جذب عمومی نیوتن آمده است. اگر ماه خیلی نزدیک شود، پدیده‌های جزر و مدی فوق العاده متورم شده و منجر به سیل‌های بزرگ جهانی می‌شوند. این به معنای ناپدید شدن بسیاری از شهر‌ها در زیر آب است. همچنین، زمین از طریق تأثیر بر پوسته خارجی زمین یا گوشته، تحت تأثیر این گرانش قوی قرار خواهد گرفت، به طوری که بالا و پایین می‌رود. در نتیجه این حرکت، فعالیت‌های تکتونیکی افزایش می‌یابد و زمین لرزه‌ها و آتشفشان‌های بسیار مهیبی رخ می‌دهد.
طبق قانون حفاظت از حرکت زاویه ای، نزدیک شدن ماه به زمین، سرعت چرخش زمین به دور محور خود را افزایش می‌دهد. در این مرحله، طوفان‌ها در نتیجه چرخش سریع جو ایجاد می‌شوند. همچنین روز در سیاره زمین کوتاه خواهد بود. از نظر بیننده، اندازه ماه با نزدیک شدن به زمین بزرگتر به نظر می‌رسد که به انسداد اشعه خورشید کمک می‌کند. بر این اساس، خورشید گرفتگی به امری عادی تبدیل می‌شود.

اگر ماه نزدیکتر شود و به آنچه به «حد روچ» معروف است برسد (مسافتی که در آن یک جرم آسمانی به دلیل جاذبه خود هنگام نزدیک شدن به جسمی دیگر انسجام خود را حفظ می‌کند)، ماه در اثر نیروی جزر و مد ناشی از جاذبه سیاره زمین متلاشی می‌شود و از بین می‌رود. این قطعات جدا از هم حلقه‌هایی مانند حلقه‌های سیاره زحل روی زمین تشکیل می‌دهند. با این وجود طولی نمی‌کشد که این قطعات مانند هزاران سیارک بر روی کره زمین می‌ریزند.
در واقع، چیزی مشابه این سناریوی فاجعه بار در منظومه شمسی ما رخ داده است. در سال 1992، ستاره دنباله دار 9 به سیاره مشتری نزدیک شد و از حد روچ مشتری فراتر رفت و به بیش از بیست قطعه تقسیم شد که در اطراف آن چرخیدند و سپس در سال 1994 میلادی یکی پس از دیگری روی مشتری افتادند که قدرت تخریب آن ها سیصد میلیون بمب اتمی برآورد شد.

بنابراین روشن می‌شود که نتایج سناریوی احتمالی در صورت نزدیک شدن ماه به زمین بسیار فاجعه بار خواهد بود. این پایان تراژیک و غم انگیز باعث الهام برخی اقدامات دیستوپی و پایان جهان شده است. اما در واقعیت، ماه هر سال حدود 3.8 سانتی متر از زمین فاصله دارد؛ بنابراین بعید است که زنجیره‌ای فرضی از حوادث مانند زمین لرزه، آتشفشان و طوفان رخ دهد، شاهد کسوف دائمی نخواهیم بود و حلقه‌هایی مشابه حلقه‌های زحل ظاهر نمی‌شوند و ماه به عنوان یک عامل ایمنی و پایداری برای سیاره زمین باقی خواهد ماند.