ایران پرسمان - روزنامه سازندگی / «تقویت دیپلماسی عمومی» عنوان یادداشت روز در روزنامه سازندگی به قلم سیدجلال ساداتیان است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
قبل از جنگ 12 روزه، ایران وارد مذاکره غیرمستقیم با ایالات متحده شد و پنج دور هم این گفت‌وگوها ادامه داشت و قرار بود که ششمین دور از مذاکرات هم اتفاق بیفتد اما یکباره می‌بینیم که اسرائیل به کشورمان حمله می‌کند. در این راستا ایران به این جمع‌بندی رسید که یک نوع فریب در این راستا وجود داشته تا اسرائیل به همراه ایالات متحده بتواند یک لطمه مشخص به ایران بزند. پس از این تحولات، یک بی‌اعتمادی حاکم شده و ایران به راحتی حرف و سخن غربی‌ها به خصوص آمریکایی‌ها را نمی‌پذیرد؛ ضمن اینکه مذاکرات از سوی تهران رد نشده بلکه شرایطش تغییر کرده است. در این مسیر باید توجه داشت که در کنار آمادگی نظامی، قضایی و … مساله دیپلماسی هم پیش می‌آید. بخش عمده دیپلماسی آگاه‌سازی افکار عمومی دنیاست. از سفرها و مصاحبه‌ها گرفته تا اقدامات حقوقی و ارائه شکایت‌ها در سطوح مختلف از سوی ایران به مراجع بین‌المللی مانند لاهه و سایر سازمان‌های بین‌المللی، همگی در این راستا قابل اشاره است. حتی در مورد تخلفات آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در مورد گزارش‌های اخیر و یا سایر این موارد هم، ایران به هر ترتیب که شده، وارد کنشگری خواهد شد تا بتواند افکار عمومی جهان را نسبت به اقدامات خود آگاه کند. در این راستا دیپلماسی عمومی به خصوص در حوزه رسانه‌ای، اهمیت خاصی پیدا می‌کند و مقامات کشور مانند دکتر ظریف و امثال آنها با مصاحبه و کنشگری رسانه‌ای، تلاش بر آگاهی‌سازی رسانه‌ای داشته باشند. در حوزه دیپلماسی دو و چند جانبه هم این وضعیت باید همانند گذشته نه تنها ادامه داشته باشد بلکه باید تقویت شود. در این میان باید توجه شود که در مورد مذاکرات با ایالات متحده، ترامپ دائماً به نوعی در حال تغییر مواضع خود است و و اساساً ما مواضع متغیر آن را شاهد هستیم. او از یک سو بحث مذاکرات را مطرح و از سوی دیگر تهدیداتی را مطرح می‌کند و موضع او همین حالا هم ضمانت اجرایی ندارد. در این شرایط ما باید تمهیدات خود را داشته باشیم و در سطوح مختلف دیپلماسی مانند دیپلماسی عمومی، دیپلماسی دوجانبه، دیپلماسی سازمان بین‌المللی و منطقه‌ای فعال باشیم. از سوی دیگر باید از ظرفیت‌های غیررسمی در داخل و خارج کشور به شکل درست و تهاجمی در عرصه دیپلماسی استفاده کنیم تا بتوانیم این روند را به نفع خود پیش ببریم.
اعتقادم بر این است که در کنار آمادگی نظامی و امنیتی باید آمادگی خود را در عرصه دیپلماسی و رسانه‌ای به هر ترتیب که می‌شود، افزایش دهیم و حتی اگر بنا بر مذاکره با آمریکاست آنها بدون پیش‌شرط وارد گفت‌وگو با ایران شوند. اینکه توافق شود یا خیر، موضوع دیگری است اما به هر ترتیب باید توانمندی خود را در هر عرصه آماده نگه داریم که دیپلماسی در این راستا یکی از مهم‌ترین محورها در شرایط فعلی خواهد بود. به عنوان مثال بحث دیپلماسی دو یا چند جانبه با اروپایی‌ها هم باید در این راستا پیش گرفته شود. در مورد همکاری با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی هم بحث تعلیق مطرح شده است. اینکه از یک سو در گزارش مدیرکل آژانس در نشست فصلی اعلام می‌شود که ایران نزدیک به دستیابی سلاح هسته‌ای است سپس چند روز پیش در مصاحبه دیگری این موضوع را تکذیب می‌کند و مباحث دیگری مطرح می‌شود، همگی نشان از آن است که باید از این نهاد توضیح خواست و دیپلمات‌های ما باید پیگیری‌های خود را در تمام جوانب (دیپلماتیک و حقوقی) انجام دهند و حقوق خود را مطالبه کنند و مستندات خود را ارائه نمایند؛ چراکه دلایل و مستندات موجود نشان از آن دارد که ما به صورت کامل با آژانس همکاری کردیم و حتی به دنیا در قالب دیپلماسی عمومی و رسانه‌ای بفهمانیم که چگونه این همکاری‌ها انجام شده است. بر این اساس نباید سکوت کرد و نباید در عرصه دیپلماسی رسانه‌ای و عمومی در داخل و خارج ایران ساکت بود.