ایران پرسمان - ایرنا / هادی خانیکی در همایش در مسیر عدالت گفت:اگر نهاد دولت یعنی نهاد حکمرانی گسسته باشد از نهادهای مدنی که بستر گفت وگوهای اجتماعی هستند، به هر فرم و هر شکلی که صورت گیرد، آن‌ها بدون اثربخشی، قابل مشاهده و قابل تحمل می‌شوند.
*حتی شوراها، انجمن‌ها، و نهادهایی از این دست می‌توانند در بروکراسی متصلب شوند و باز به همان تعبیر شاعرانه، سیمای بی‌صدای عدالت را نشان دهند؛ یعنی صدای عدالت از آن‌ها بیرون نیاید.
بازار ![]()
*اگر کسی ما و تصویر عدالت را در آن‌جا ترسیم کند، خوب است؛ اما آن عدالتی که علی‌القاعده دوستان صاحب‌نظر ترسیم کردند، یعنی توزیع بهتر، یک مفهوم انتزاعی نیست.
*در این‌جا من از منظر ارتباطی به آن نگاه می‌کنم و می‌گویم که «توزیع فرصت شنیده شدن، توزیع فرصت دیده شدن.» یعنی گروه‌های اجتماعی بتوانند حس کنند که در تصمیم‌گیری‌ها صدا دارند، در تصمیم‌گیری‌ها دیده می‌شوند، و در تصمیم‌گیری‌ها اثر گذارند.
*وقتی که گروهی دیده نشود یا شنیده نشود، بی‌اعتمادی، شکاف اجتماعی، و انزوا شکل می‌گیرد.
*مسئله‌ای که امروز از نظر ارتباطی ما در ایران با آن مواجه هستیم، شاید بتوان گفت مسئله بنیادی ارتباطی در ایران همین است: صدای حاکمیت به گوش مردم نمی‌رسد و صدای مردم به گوش حاکمیت نمی‌رسد. هرکس در درون خودش، یا به درون خودش، گویا تبعید شده است.