ایران پرسمان - راسخون / پس از پذیرش قطعنامه 598 شورای امنیت از طرف جمهوری اسلامی ایران، آتش بس میان طرفین از تاریخ 29 مرداد 1367ش برقرار شد. شورای امنیت پیش از آن و در تاریخ هجدهم مردادماه سال 1367ش، قطعنامه 619 را تصویب کرد که بهموجب آن، گروه ناظران نظامی ایران و عراق و سازمان ملل (موسوم به یونیماک) که از حدود 400 نفر از 25 ملیت مختلف تشکیل شده بود، در مرزهای دو کشور مستقر شدند. یکی از دلایل واهی رژیم بعثی عراق برای تجاوز به حریم نظام جمهوری اسلامی ایران، اختلاف بر سر مرزهایی بوده است که در قرارداد 1975م الجزایر تعیین شده بود. پس از نزدیک به هشت سال جنگ نابرابر که تمام موجودیت رژیم عراق در خطر قرار گرفت، آمریکا و دیگر متحدان و یاوران رژیم بعث عملاً وارد جنگ گردیدند و حضرت امام خمینی (ره)، با در نظر گرفتن مصالح عالی نظام اسلامی و با درک توطئه گسترده آمریکا و غرب برای سرکوب انقلاب اسلامی و مردم مسلمان و انقلابی ایران، پس از مشورت با فرماندهان عالی نظامی و مسئولان مملکتی، قطعنامه 598 شورای امنیت را پذیرفتند. شورای امنیت در این قطعنامه دو کشور ایران و عراق را به برقراری آتش بس و صلح دعوت کرده بود. جمهوری اسلامی ایران به واسطه ویژگی های مثبت برخی از مفاد این قطعنامه، به ویژه، بندهای مربوط به معرفی متجاوز و پرداخت غرامت جنگی، موافقت خود را با پذیرش آن اعلام کرد. اما با وجود پذیرش قطعنامه 598 توسط جمهوری اسلامی ایران، رژیم عراق که خود نیز آن قطعنامه را پذیرفته بود، تا زمان برقراری آتشبس رسمی در مردادماه سال 1367ش (اوت 1988م) به تهاجمات خود علیه جمهوری اسلامی ایران ادامه داد و خوی تجاوزگری خود را بار دیگر آشکار ساخت.